رویکرد بینامتنی یکی از مباحث مهم و مورد توجّه نظریه پردازان معاصر در حوزه ی نقد ادبی است. بر اساس این رویکرد، متون مختلف از دیرباز با یک دیگر در تعامل بوده و تحت تاثیر آثار پیش از خود آفریده شده اند. هیچ متنی، جریانی یا اندیشه ای به طور دفعی و بدون گذشته ایجاد نمی شود از این رو هیچ اثر مستقلی را نمی توان یافت که از تاثیرپذیری و ورابط بینامتنی به دور بوده باشد. از جمله متونی که در این زمینه قابل بررسی است، اشعار نیمایوشیج است که تحت تاثیر اشعار شاعران پیش از خود سروده شده و هم چنین به نوبه ی خود بر شعر شاعران هم عصر و پس از خود تاثیر گذاشته است. پژوهش حاضر کوششی است جهت بررسی تاثیرپذیری نیما از شاعران قبل از خود مانند خیام، نظامی و سعدی و هم چنین بررسی تاثیرگذاری نیما بر شاعران معاصر و بعد از خود مانند شهریار، شاملو، اخوان و هوشنگ ابتهاج. در این پژوهش کوشش شده است تا تاثّر نیما از شاعران کلاسیک شعر فارسی پیش گفته در حوزه های مختلف زبانی، بیانی و مضمون تا آن جا که مقدور و در توان نگارنده بوده نشان داده شود و به همین شیوه، تاثیر گذاری نیما بر شعر چهار شاعر معاصر نیز بررسی شود. واژگان کلیدی: نیما، خیام، نظامی، سعدی، شهریار، اخوان، شاملو، هوشنگ ابتهاج