سفال و گلیم نماد هایی از ذوق ، هنر و روح زیبایی خواه جامعه ایرانی هستند ، این دو مصنوع بشری به مدد نقش و نگاره هایی که بر آنها ایجاد می شود در مرحله ای والاتر با تعالی و زیبایی و هویت ایرانی پیوند می خورند . سفال قدیمی ترین دست ساخته برجای مانده بشر با درجه بالای ماندگاری در طبیعت است و گلیم به عنوان گونه ای از دست بافته های فرسایش پذیر ، عمری کوتاه نسبت به سایر مصنوعات بشری دارد . به همین دلیل برخلاف سفالینه ها ، ذکر تاریخچه دقیق و مشخص برای گلیم سخت و مشکل به نظر می آید. در این مبحث با بررسی واستخراج نقش مایه های سفالینه های دو منطقه باستانی ( سیلک iii و باکون الف )و دو حوزه عشایری گلیم باف (بختیاری – قشقایی) در پی یافتن نمونه های مشترک نقشی و بررسی دلایل این اشتراکات بر آمدیم . گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای بوده و در موارد ی نیز در بخش گلیم های عشایری مورد های عینی مورد مطالعه قرار گرفته است. در راستای اهداف ذکر شده ، با بررسی و مطالعات صورت گرفته و دستیابی به نمونه های مشترک در خور توجه ، وجود اشتراکات نقش مایه ای به اثبات رسید . همچنین در پی توجیه دلایل اشتراکات موجود با در نظر گرفتن تکنیک بافت گلیم و شیوه های اجتماعی زندگی عشایری و سنت های هنری ایران باستان ، با حدس نزدیک به یقین ریشه و قدمت تاثیرات نقش مایه ای بسیار کهن تر از نمونه های موجود گلیم دانسته شد . بدیهی است که درستی این نظریه تاییدی بر قدمت و پیشینه بسیار کهن دست بافته های گلیم خواهد بود .