مجتمع سنگ آهن چغارت، با ذخیره اولیه 216 میلیون تن، یکی از قطب های اصلی تامین کننده مواد اولیه صنایع فولاد کشور محسوب می شود. فرآوری سنگ آهن چغارت به وسیله جداکننده های مغناطیسی استوانه ای تر با شدت کم انجام می شود. مواد استخراج شده از دو معدن چغارت و سه چاهون، بصورت مجزا وارد خطوط پرعیارسازی مربوطه شده و بعد از همگن سازی، در آسیای خودشکنی که در مدار بسته با سرند ارتعاشی قرار دارد. محصول این آسیا جهت بازیابی منیتیت به جداکننده مغناطیسی تر ارسال می شود. در خط فرآوری سه چاهون، محصول پرعیار شده حاصل از جداکننده مغناطیسی اولیه، پس از خردایش مجدد در آسیای گلوله ای، وارد جداکننده مغناطیسی تر ثانویه شده تا درصد عیار افزایش یابد. لذا به منظور امکان سنجی افزایش عیار آهن و کاهش عیار فسفر، تحقیق در مورد جداکننده های مغناطیسی تر ضروری به نظر می رسد. پارامتر های موثر بر جدایش مغناطیسی را می توان به دو دسته؛ پارامتر های مرتبط با ماده معدنی (ترکیب کانی شناسی، توزیع ابعاد) و پارامتر های عملیاتی دستگاه (ظرفیت، شدت میدان) تقسیم بندی نمود. بررسی قابلیت جدایش مغناطیسی کانسنگ در مقیاس آزمایشگاهی به وسیله دیویس تیوب انجام می شود. در این تحقیق ابتدا ، نمونه های معرف تهیه شده از بار ورودی به جداکننده های مغناطیسی چغارت و سه چاهون، به فراکسیون های ابعادی تقسیم شدند. سپس آزمایش های دیویس تیوب در شدت های 800، 1300 و 1800 گوس بر روی فراکسیون های مختلف انجام شد و عیار و بازیابی آهن و فسفر در کنسانتره، محاسبه گردید. نتایج آزمایش ها نشان داد که افزایش شدت میدان از 1300 به 1800 گوس تاثیر چندانی در بازیابی آهن در کنسانتره ندارد. همچنین شدت میدان های بیشتر منجر به بازیابی بهتر در فراکسیون کوچکتر از 38 میکرون می گردد. بازیابی آهن در فراکسیون دانه درشت نیز در شدت بالاتر بیشتر است، ولی میزان فسفر کنسانتره را نیز افزایش می دهد.