در برخی بازمانده های معماری محوطه میراث جهانی پاسارگاد، همچون پایه ستون ها و نقش برجسته های ورودی کاخ های بارعام ، اختصاصی و دروازه، سنگ آهکی سیاه رنگی به کار رفته است. در مطالعات میدانی و آزمایشگاهی مشخص شد که این سنگ از نوع سنگ آهک ریزبلور بوده ودر طول سال های گذشته به دلایل ساختاری همچون ترک ها و ریزترک های موجود در آن تحت تاثیر عوامل مختلف محیطی مخصوصا رطوبت به شدت فرسوده گشته است. در این تحقیق در مرحله نخست و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بررسی منابع موجود و مرتبط مشخص شد که پلیمرهای آکریلیکی و ترکیبات آلکوکسی سیلانی و کامپوزیت های این دو می توانند در بهبود وضعیت این سنگ و استحکام بخشی آن کمک کنند. فناوری های نوظهوری همچون نانوفناوری نیز با امکانات خود قادرند ویژگی های این استحکام بخش ها را با توجه به نیازهای درمانی سنگ بهبود بخشند. در بخش عملی پس از تهیه و سنتز محلول های 5% پارالوئید بی 72، محلول 5% لعاب آکریلیکی لاسکو، کامپوزیت 30/70 پارالوئید بی 72 / آلکوکسی سیلان واکر، کامپوزیت 30/70 لعاب آکریلیکی لاسکو/ آلکوکسی سیلان واکر، نانو کامپوزیت رس پارالوئید بی 72 / آلکوکسی سیلان واکر و نانوکامپوزیت رس لعاب آکریلیکی لاسکو/ آلکوکسی سیلان واکر، این مواد بر نمونه های سنگ آهک سیاه رنگ اعمال شده و نقش آن ها در بهبود خواص استحکام بخشی سنگ از طریق آزمون های مقاومت فشاری، زاویه تماس و میکروسکوپ الکترونی، در مقایسه با یکدیگر و همچنین با نمونه سنگ درمان نشده بررسی شد. مشخص شد که در مجموع کلیه این مواد به غیر از پارالوئید بی 72 خواص آبرانی سنگ را بهبود می بخشند. حضور نانو ذرات رس نقش چشمگیری در بهبود مقاومت سنگ ها دارد. تمام ترکیبات به جز ترکیب آلکوکسی سیلانی باعث تغییر در مورفولوژی سطح سنگ می شوند.