روش های طراحی لرزه ای براساس عملکرد (pbsd) به عنوان جایگزینی برای روش های موجود در آیین نامه ها توسعه یافته است. فلسفه ی اصلی این روش اتصال اهداف عملکردی سازه ای مشخص به یک یا چند سطح خطر لرزه ای می باشد. از بین روش های طراحی براساس عملکرد، روش های طراحی لرزه ای براساس تغییرمکان (dbsd) که در آن تغییرمکان پارامتر اصلی طراحی می باشد دارای مقبولیت بیشتری می باشد و به تدریج در استانداردهای طراحی مدرن در حال تکمیل و توسعه می-باشد. در این تحقیق در ابتدا تعدادی از روش های طراحی براساس تغییرمکان مورد بررسی قرار گرفته است که این روش ها عبارتند از: روش طیف نقطه ی تسلیم (yps)، روش طراحی مستقیم براساس تغییرمکان (ddbd) و روش طیف طراحی غیرالاستیک (ids). هر سه روش بر پایه ی طیف پاسخ غیرالاستیک می باشند که می تواند از طیف الاستیک با استفاده از ضرایب وابسته به شکل پذیری یا وابسته به میرایی استخراج شود. آنگاه برای انجام طراحی ها از روش طراحی مستقیم براساس تغییرمکان استفاده شده است. با توجه به آنکه در توسعه ی این روش ها عموماً از اثر انعطاف پذیری و بلندشدگی فونداسیون صرفنظر شده و تکیه گاه سازه ثابت در نظر گرفته شده است، این روش ها قادر به پیش بینی دقیق جابجایی و نیاز شکل پذیری ناشی از انعطاف پذیری فونداسیون نمی باشند. افزایش جابجایی ناشی از انعطاف پذیری فونداسیون منجر به آسیب به اجزای سازه ای می گردد. بنابراین هدف اصلی این پایان نامه بر پایه ی پیش بینی افزایش تغییرمکان های سازه ای ناشی از اثر انعطاف پذیری در تراز پی می باشد. برای این منظور در این پایان نامه 4 دیوار برشی با ارتفاع های مختلف (4، 8، 12و 16 طبقه) در نظر گرفته شده است که هر یک از این دیوار ها براساس روش طراحی لرزه ای براساس تغییرمکان طراحی شده اند. به منظور بررسی اثرات انعطاف پذیری پی، برای هر یک از دیوار ها فونداسیون هایی با درصدهای بلندشدگی مختلف طراحی شده است. آنگاه این دیوار ها در حالت پایه ثابت و همچنین در حالت پی انعطاف پذیر مورد تحلیل قرار گرفته اند و نتایج تحلیل ها برحسب حداکثر نسبت دریفت و نیاز شکل پذیری در حالت های مختلف با یکدیگر مقایسه شده اند. برای انجام تحلیل ها از روش تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی با شتاب افزاینده (ida) استفاده شده است.