عقیده بر اینست که روشهای متعددی جهت دستیابی به توسعه پایدار در یک شهر وجود دارد. یکی از این روشها ، برنامه ریزی کاربری زمین (یعنی هسته اصلی و عملی برنامه ریزی شهری) می باشد که ارتباط نزدیکی با مبانی توسعه پایدار شهری دارد. بر این اساس، تحقیق حاضر درصدد است تا با ارزیابی و تحلیل کاربری زمین نشان دهد که چگونه برنامه ریزی کاربری زمین می تواند به تحقق توسعه پایدار شهری در شهر موردمطالعه کمک کند. تا اولا نابسامانی های کاربری اراضی ناشی از رشد شتابان شهرنشینی در شهر اردبیل را نظم بخشد و ثانیا اهداف غایی یک برنامه ریزی خوب و ایده آل (یعنی دستیابی به رفاه و آسایش شهروندان) را فراهم سازد. در این راستا مشکلات و نارسایی های تک تک کاربری ها به طور کمی و کیفیی مورد بررسیقرار گرفته است و با توجه به شرایط جغرافیایی و اقتصادی و کالبدی شهر اردبیل و با درنظرگرفتن شاخص های توسعه پایدار شهری و با دیدی انتقادی به بحث سرانه ها و استانداردهای رایج درشهرسازی و با رویکردی جغرافیایی به تجزیه و تحلیل کاربری ها پرداخته شده است .تحقیق حاضر از نوع «بنیادی ـ کاربردی»، و روش بررسی آن «توصیفی ـ تحلیلی» است.نتایج بررسی های انجام شده به صورت ارائه وضع مطلوب برای هریک از کاربری ها وهمچنین پیشنهادات و رهنمودهای کلی تدوین گردید. و در پایان این نتایج حاصل گردید کهتوسعه شهری فعلی در اردبیل ناپایدار است و استناد به رقم سرانه و استاندارد مشکلات شهروندان را حل نمی نماید بلکه آنچه که میتواند در دستیابی به توسعه پایدار شهر اردبیل کمک نماید ودر مرتفع نمودن مشکلات موثر باشد: تنوع کاربری ها, کیفیت عملکردی کاربری ها،دسترسی مناسب به آنها و توزیع خدمات در حوزه های وابسته به شهر می باشد.