در اجرای حدود الهی اصل آن است که هرگاه جرم مستوجب حد ، با ادله معتبر شرعی وقانونی به مرحله اثبات رسید، باید بدون تأخیر به مرحله اجرا در آید و تبدیل ، تخفیف ، شفاعت و کفالت در آنها راهی ندارند. اما با وجود این همه تأکیدات مبنی بر لزوم اجرای حدود الهی ، بعضاً اینگونه به نظر می رسد که ، این اصل اولیه (لزوم اجرای حدود) در سیستم قضایی جمهوری اسلامی ایران ، آنگونه که باید و شاید مورد عنایت واقع نشده است و حتی برخی افراد، دستگاه قضا را ، به تعطیل نمودن حدود الهی متهم می نمایند . پایان نامه حاضر که تحت عنوان «بررسی زمینه ها وعلل عدم اجرای برخی از حدود» تنظیم گردیده است ، در پی ارزیابی این نوع برداشت از عملکرد دستگاه قضا می باشد. دستاورد : بعد از بررسی موارد منصوص و غیر منصوص عدم اجرا ، این واقعت مبرهن می گردد که، اولاً : جرایم مستوجب حدود غالباً اثبات نمی شوند. ثانیاً : از بررسی موارد منصوص (شبهه ، توبه ، عفو ، انکار پس از اقرار و...) می توان مذاق شارع را اینگونه یافت که تمایل زیادی به اثبات برخی حدود ندارد. ثالثاً : از بررسی موارد غیرمنصوص (حکم ثانوی ، حکم حکومتی و ... ) می توان اینگونه دریافت که شارع مقدس عدم اجرای برخی از حدود که مستند به حکم ثانوی و یا حکم حکومتی باشند را تجویز نموده است .