بوتو،نمایش مدرن ژاپنی است که نه رقص است و نه تئاتر و در عین حال هم رقص است و هم تئاتر؛این ویژگی باعث شده که بسیاری آن را نوعی «رقص-تئاتر» برشمارند.این هنر علیرغم پیشینه ی کوتاه مدت خود که حدود نیم قرن است‏،توانسته به هنری جهانی بدل شود.بنیانگذاران آن «تاتسومی هیجیکاتا» و «کازوئو اونو» هستند.بوتوی هیجیکاتا در آغاز «آنکوکو بوتو» به معنای «رقص تاریکی» لقب گرفت که بعدها به «بوتو» تقلیل یافت. اولین نمایش بوتو به نام«کین جی کی» در توکیو توسط هیجیکاتا در سال 1954 اجرا شده است.بوتو از برخی عناصر تئاترهای سنتی ژاپن نظیر «نو» و «کابوکی» بهره گرفته و به نوعی «گروتسک» می رسد.رقص اکسپرسیونیستی آلمان،جنبش سوررئالیسم و آثار نویسندگان فرانسوی همچون «مارکی دو ساد»،«ژان ژنه» و «آنتونن آرتو» از منابع الهام آن محسوب می شوند. این پژوهش علاوه برتعریف بوتو و معرفی بنیانگذارانش، بستر فرهنگی- اجتماعی پیدایش آن و تأثیرات هنر غرب بر شکل گیری این هنر را می نمایاند. ریخت شناسی بوتو و ویژگی های اجرایی آن را به همراه عملکرد بدن مورد ارزیابی قرار داده و به بررسی روند گسترش بوتو در گذر زمان می پردازد.سپس با معرفی برجسته ترین هنرمندان و اجراهای بین- المللی آنها، که موجب ایجاد موجی نو در این هنر و نهایتا” شهرت و اعتبار جهانی آن شده، جایگاه بوتو و اهمیت آن را در دنیای تئاتر معاصر نشان می دهد.