این پایان نامه به مسئله ی تصریف فعل و توصیف مشخصه های تصریفی آن در گویش مازندرانی(گونه ی بابلی) پرداخته و در این راستا مقاله ی فریبا قطره (1386) را با عنوان « مشخصه های تصریفی در زبان فارسی امروز » مبنای نظری کار خود قرار داده است. پس از طرح مسئله ی تحقیق در فصل اول و بیان پیشینه ای نسبتاً مفصل از پژوهش هایی که تا کنون در زمینه ی فعل و تصریف آن در گویش مازندرانی صورت گرفته و همچنین شرح داده های پژوهش، به تحلیل داده ها و توصیف مشخصه های زمان، شخص، شمار، وجه، نمود، جهت مجهول و نفی در فعل های گویش مازندرانی و شیوه های تبلور یا نمود آن ها پرداخته است و از این طریق به نتایج زیر در زمینه ی تصریف فعل در این گویش دست یافته است: مشخصه ی زمان در این گویش به دو دسته ی کلی حال و گذشته بخش می شود و زمان آینده دارای ساختی جداگانه نیست بلکه با استفاده از ساخت حال اخباری بیان می شود. ازمیان صیغگان سه گانه ی زمان حال، حال التزامی دارای تبلور صوری از نوع وندی است و ساخت های حال اخباری و مستمر فاقد تبلور صوری هستند. هم چنین در زمان گذشته، صیغگان گذشته ی ساده و اخباری دارای تبلور وندی و صیغگان گذشته ی اخباری شرطی، نقلی، بعید، بعید نقلی، التزامی و مستمر دارای تبلور وند-تکواژی هستند. شناسه های شش گانه به طور هم زمان مشخصه های شخص و شمار را در افعال این گویش به روش وند-افزایی تبلور می بخشند. ازمیان وجوه پنجگانه نیز، وجه اخباری به شیوه های وندی و وند-تکواژی در صیغگان مختلف افعال تبلور می یابد و در دو مورد گذشته ی اخباری و حال اخباری فاقد تبلور صوری است. وجه التزامی و وجه شرطی نیز هرکدام به دو شیوه ی وندی و وند-تکواژی تبلور می یابند و وجه دعایی و وجه امری تبلور وندی دارند. نمود کامل در گذشته ی ساده تبلور وندی دارد و در گذشته ی نقلی، بعید و بعید نقلی به روش وند-تکواژی متبلور می شود. نمود ناقص استمراری نیز فاقد تبلور صوری است و نمود عادت در این زبان ساخت تصریفی ندارد. جهت مجهول در تمامی صیغگان افعال این گویش به روش وند-تکواژی تبلور می یابد. و سرانجام مشخصه ی نفی نیز در گویش مازندرانی دارای تبلور صوری ازنوع وندافزایی است.