چکیده هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر افسردگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون شهر اصفهان بود. بدین منظور 20 بیمار مبتلا به پارکینسون به طور تصادفی انتخاب شده و در دو گروه آزمایش (10 نفر) و گواه (10 نفر) قرار گرفتند. درمان شناختی- رفتاری، طی 8 جلسه هفته ای 2 جلسه در اتاقی مجزا در مطب پزشک انجام شد. پرسشنامه های کیفیت زندگی در بیماران پارکینسونی، مقیاس افسردگی هامیلتون و مقیاس نگرش های ناکارآمد در 2 مرحله ی پیش آزمون و پس آزمون تکمیل گردید. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مرحله ی پس آزمون، کاهش معناداری پیدا کرده است (0001/0p<). نتایج همچنین نشان داد که میانگین نمرات مقیاس کیفیت زندگی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مرحله ی پس آزمون افزایش معناداری پیدا کرده است (0001/0p<). همچنین میانگین نمرات نگرش های ناکارآمد اعضای گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مرحله ی پس آزمون، کاهش معناداری پیدا کرده است (0001/0p<). کلیدواژه ها: گروه درمانی شناختی- رفتاری، افسردگی، کیفیت زندگی، نگرشهای ناکارآمد، پارکینسون