بار انفجاری از جمله بارهای دینامیکی وارد بر سازه هاست که در چند دهه اخیر به علت افزایش حملات نظامی و تروریستی و حوادث غیر منتظره در صنایع و حمل و نقل، در مطالعات تقویت سازه ها، مورد توجه قرار گرفته است. از طرف دیگر، اولین عامل در مقاوم سازی بناها، به کار گیری مواد و مصالح با جذب انرژی و طاقت بالا در سازه می باشد. بتن به عنوان پر مصرف ترین ماده ی ساخت دست بشر، امروزه کاربرد زیادی در ساخت سازه ها پیدا کرده است. از طرفی نقاط ضعف این مصالح، در برابر بارهای کششی، خمشی، بارهای دینامیکی و از جمله بار انفجاری، باعث تحقیقات گسترده ای برای مناسـب سازی بتـن در این عرصه ها شده است. از جملـه روش های افزایش طاقت و جذب انرژی در بتن استفاده از الیاف در ترکیب بتن، در حین اختلاط می باشد. هدف از انجام این پروژه ی تحقیقاتی، مقایسه ی میزان طاقت، ترک خوردگی و تخریب دال های بتن الیافی، مسلح شده با الیاف فولاد، شیشه، پلی پروپیلن و ترکیب آن ها، تحت بارگذاری انفجاری با بتن عادی مسلح و غیر مسلح با میل گرد فولادی می باشد. در کنار بحث اصلی، تاثیر عوامل دیگری چون؛ طرح اختلاط، نسبت سنگ دانه و ضخامت دال نیز برای سنجش طاقت بتن تحت بار انفجار مورد بررسی قرار می گیرد. ابعاد دال ها ??? * ??? میلی متر، با ضخامت های ?? و ?? میلی متر می باشد. نسبت آب به سیمان برای تمامی طرح ها ?/?? در نظر گرفته شد؛ ولی نسبت شن، ماسه وسیمان متغیر انتخاب گردید. نسبت حجمی الیاف مورد استفاده در این طرح ها، برای فولاد بین ?/? تا ?/? درصد، پلی پروپیلن ?/? تا ?/? درصد و شیشه بین ?/? تا ?/? درصد، به صورت منفرد و نیز ترکیب فولاد-پلی پروپیلن و شیشه- پروپیلن با درصدهای حجمی مختلف می باشد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که، الیاف فولاد تاثیر به مراتب بهتری نسبت به دو نوع الیاف شیشه و پلی پروپیلن، بر مقاومت در برابر انفجار بتن می گذارند. در ادامه ی آزمایشات این نتیجه حاصل شد که، استفاده از الیاف پلی پروپیلن در کنار الیاف فولاد به صورت ترکیبی، حتی با درصد حجمی مجموع کمتر نسبت به کاربرد الیاف فولاد به صورت منفرد، بهترین تاثیر را هم از لحاظ کاهش هزینـه و هم از نظر افزایـش مقاومت بتن در برابر انفجار، داشته اند.