تب اصلاح گرایی در سازمان ملل متحد از همان نخستین سال های برپایی این سازمان همواره وجود داشته است ولی در دوران جنگ سرد و نظام دو قطبی، از آن رو که قدرت های بزرگ نقش برجسته ای برای این سازمان قائل نبودند و به حفظ وضع موجود و بهره گیری از آن بسنده می کردند، ضرورتی هم به دگرگون سازی و اصلاح آن نمی دیدند. در سایه تحولات اساسی و بنیادین درساختار نظام بین الملل بویژه تغییرات ناشی از پایان جنگ سرد همچون جابجایی نقش قدرتها، اهمیت یافتن موضوعات و مفاهیم جدید، فراهم شدن بسترهای نوین برای پذیرش مسئولیت های متفاوت با گذشته در سازمانهای بین المللی به ویژه سازمان ملل متحد، لزوم بازنگری در نقش، جایگاه و ساختار این نهاد بین المللی متناسب با شرایط نوین جهانی نگاه ها را به خود جلب کرد. در این پایان نامه با کمک از نظریه نهادگرایی نئولیبرال به بررسی دیدگاه اتحادیه اروپا و آمریکا در خصوص اصلاحات سازمان ملل پرداختیم و دریافتیم که در مسائل توسعه، حقوق بشر و بحث ایجاد کمیسیون صلح سازی این دو از حامیان طرح دبیر کل بوده اند. آن ها بر این باورند که می توانند از طریق سازمان ملل ارزش های خود را به دیگر کشورها اشاعه دهند و به همین دلیل است که معتقدند تنها کمک های صرف اقتصادی ناجی کشورهای توسعه نیافته نیست و آن ها بایستی به سوی سیاست های لیبرال دموکراسی و ارزش های آن گام بردارند. در حقیقت از دید آن ها با همکاری هر چه بیشتر کشورها در قالب سازمان ملل و در هم تنیده شدن مسائل آن ها با یکدیگر (مسائل نظیر موضوعات اقتصادی-اجتماعی) وابستگی ایجاد خواهد شد که هم کمک به رشد اقتصادی آن ها می کند و هم مسیری خواهد بود برای اشاعه ارزش های لیبرال دموکراسی. در حوزه مسائل امنیتی، گزارش دبیر کل چندان موفقیت آمیز نبود و همان گونه که شرح داده شد بسیاری از مسائل امنیتی مسکوت ماند چون این موضوعات از جمله مسائل حساسیت برانگیز نه تنها بین کشورهای توسعه یافته و توسعه نیافته بود، بلکه حتی در بین کشورهای توسعه یافته نیز در این خصوص اختلاف نظر وجود داشت اما از آن جایی که بقا و اصلاح این نهاد بین المللی (به دلیل کارکردهای مثبت آن) هدف اصلی اتحادیه اروپا و آمریکا است، اعضای اتحادیه و دولتمردان آمریکا به این نتیجه رسیده اند که اختلاف نظر در قبال مسائل امنیتی نظیر اصلاح شورای امنیت نبایستی اصلاحات را تحت الشعاع خود قرار دهد.