پایان نامه حاضر پژوهشی است که به منظور بررسی خطاهای دستوری در نوشتار شماری از غیرفارسی زبانان انجام گرفته است. با توجه به ناکافی بودن پژوهش های موجود بر روی افراد غیرفارسی زبان در این زمینه و با توجه به اهمیت پرداختن به این مساله به منظور تدوین راهکارهای مناسب جهت آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان، این تحقیق انجام گرفت. روش تحقیق در این پژوهش میدانی بود و نوشتار فارسی 28 نفر ز غیرفارسی زبانانی که بر حسب ملیت به 6 گروه چینی، روسی، عرب، پاکستانی، آذربایجانی و اندونزیایی تقسیم شده بودند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. پس از بررسی خطاهای مربوط به این افراد مشخص شد که در میان مقوله های دستوری، خطاهای مربوط به حروف بیشترین سهم را به خود اختصاص می دهد. زبان آموزان روسی بیشترین خطا و زبان آموزان آذربایجانی کمترین خطا را مرتکب شدند. همچنین مشخص شد که بیشتر خطاهای دستوری، نحوی می باشد و همچنین نوع خطاهای دستوری زبان آموزان ارتباط چندانی با زبان مادری آنها ندارد. به علاوه معلوم گردید که در بعضی زمینه ها و به صورت نسبی می توان بین نتایج مربوط به خطاهای زبانی زبان آموزان و ویژگی های رده شناختی زبان مادری آنها ارتباط برقرار کرد.