چکیده مطابق نظریه یادگیری آموزشگاهی بلوم، موفقیت و تایید و یا شکست و عدم تایید در تعدای از تکالیف یادگیری در مدتی نسبتا طولانی به نگرشی کلی درباره آموزشگاه و یادگیری آموزشگاهی می انجامد. در همین راستا این پژوهش با هدف پرداختن به تاثیر نقش پیش بینی کنندگی انگیزش پیشرفت و خودپنداره تحصیلی در ارتباط با پیشرفت تحصیلی، انجام گرفت. این پژوهش، به روش همبستگی صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر منطقه 18 شهر تهران که در پایه دوم دبیرستان تحصیل می کنند می باشد. نمونه پژوهش به شیوه تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب گردیدند و شامل 368 نفر دانش آموز دختر که در پایه دوم دبیرستان تحصیل می کردند بود. جهت تجزیه و تحلیل داده های پژوهشی، از همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون تک متغیری و چند متغیری استفاده گردید. با توجه به نتایج تجزیه و تحلیل داده های پژوهش، انگیزش پیشرفت 10 درصد از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیین می کند و خودپنداره تحصیلی 21 درصد از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیین می نماید. در نهایت به نظر می رسد که خودپنداره تحصیلی و انگیزش پیشرفت نقش مهمی در پیشرفت تحصیلی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان ایفا می کنند. واژگان کلیدی: خودپنداره تحصیلی، انگیزش پیشرفت، پیشرفت تحصیلی.