هدف این پژوهش بررسی اثربخشی گروه درمانی با رویکرد فعال سازی رفتاری در کاهش افسردگی وافزایش کیفیت زندگی مددجویان وابسته به مواد زندان مرکزی مشهد بود. این مطالعه از نوع شبه آزمایشی باطرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است.جامعه آماری در این پژوهش شامل مددجویان زندان مشهد با همبودی اختلال سوء مصرف مواد و اختلال افسردگی می باشد.بدین منظور 35نفر از زندانیان با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی(18نفر)و گروه کنترل(17نفر)گمارش شدند. گروه آزمایشی با 8جلسه درمان گروهی فعال سازی رفتاری طی دو ماه تحت درمان قرار گرفت.قبل شروع مداخله و پس از مداخله مددجویان هر دو گروه پرسشنامه افسردگی بک 2 ومقیاس کیفیت زندگی را تکمیل کردند. با توجه به نتایج آزمون تحلیل کوواریانس، فعال ساز ی رفتاری در کاهش افسردگی موثر بود،وبا انجام آزمون تی مستقل،بین دو گروه درمتغیرکیفیت زندگی تفاوت معناداری مشاهده نشدواین درمان درافزایش کیفیت زندگی مددجویان موفق نبود.