طیف گسترده ای از ایرانیان با ادبیات داستانی سروکار دارند، لذا شناخت این نوع ادبی و نقد و تحلیل آن کاری است که برعهده منتقدان و نظریه پردازان این عرصه است. نگارنده در این نوشته کوشیده است به نقد و تحلیل محتوای آثار نویسنده معاصر عباس معروفی بپردازد. این نویسنده با آفرینش بیش از سی داستان کوتاه و چند رمان توانسته است جایگاه ویژه ای در بین داستان نویسان سه دهه اخیر پیدا کند. هدف این نوشته دستیابی به زیر ساخت ها و درونمایه ها ی آثار نویسنده مذکور و نقد و بررسی موشکافانه آن ها با توجه به عناصر مهم داستانی و با تکیه بر نظریه های جدید ادبی است. البته از توجه به مسائل جامعه شناسی و روان شناسی و اسطوره شناسی غافل نبوده ایم. پژوهش حاضر در چهار فصل تدوین شده است که فصل اول آن شامل مقدمه، پیشینه و کلیات طرح تحقیق است. فصل دوم به مبانی نظری و شیوه اجرای طرح اختصاص دارد. فصل سوم نتایج تحقیق را دربرگرفته و سرانجام در فصل چهارم به بررسی آثار معروفی توجه شده است. خواننده با مطالعه بخش اخیر به نتایج زیر دست می یابد: - معروفی، با تسلط کافی بر ادبیات هزار ساله ایران به تلفیق ادبیات کلاسیک و معاصر در داستان هایش پرداخته و غنای خاصی به آن ها بخشیده است. - او، با به کارگیری شیوه جریان سیال ذهن ضمن نفوذ به لایه های زیرین شخصیت های داستانش، خیال و واقعیت را بی مرز کرده است تا از این طریق ناخودآگاه جمعی جامعه زمانه اش را آشکار کند. - او، در داستان هایش به احیای هویت زن ایرانی پرداخته است. -در آثار وی، علاوه بر تصویر زندگی روشنفکر ناکام، مشکلات سایر قشرهای جامعه هم بازتاب داشته است به طوری که می توان او را نویسنده ای برآمده از بطن مردم روزگارش دانست.