مطالعه حاضر به روش علّی مقایسه ای و به منظور مقایسه ورزشکاران و غیر ورزشکاران در یک محیط آکادمیک در دانشگاه شهید چمران اهواز صورت گرفت. در این تحقیق 200 دانشجو(100 دانشجوی ورزشکار، 100 دانشجوی غیر ورزشکار) به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل، اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه هوش هیجانی شات، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از spss16 و روش آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی(تحلیل واریانس چند متغیره، منوا) استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه ورزشکار و غیر ورزشکار در نمرات هوش هیجانی و بهزیستی روان شناختی وجود دارد. همچنین ورزشکاران تیمی نمرات بالاتری در هوش هیجانی و بهزیستی روانشناختی (رضایت از زندگی و ارتباط مثبت) نسبت به ورزشکاران انفرادی گزارش دادند. نتیجه گیری: از یافته های پژوهش می توان نتیجه را گرفت که ورزش بهزیستی روانشناختی و هوش هیجانی دانشجویان را افزایش می دهد و عضویت در یک تیم ورزشی، دانشجویان را از استرس های اجتماعی محافظت می کند. تعلق داشتن به یک تیم برای ورزشکاران این امکان را فراهم می آورد که از یک سیستم حمایتی برخوردار شوند، که برای کسب مهارت های تطبیق پذیری(سازگاری با تغییر محیط از دبیرستان به دانشکاه)، که دانشجویان غیر ورزشکار از آنها بهره مند نمی شوند، مناسب است. و از طرفی ورزش های گروهی تاثیر بیشتری بر هوش هیجانی بهزیستی روانشناختی افراد دارد.