این آزمایش به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف کائولن، بنتونیت و زئولیت بر عملکرد جوجه های گوشتی در مدت 42 روز انجام شد. بدین منظور 448 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه رأس 308 به 7 تیمار با 4 تکرار 16 جوجه ای اختصاص یافت. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد و تیمار ها شامل شاهد و 5/1 و 3 درصد کائولن، بنتونیت و زئولیت بودند. نتایج آزمایش نشان داد که پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 3 درصد زئولیت و جیره شاهد به ترتیب دارای بیشترین و کمترین افزایش وزن بودند (05/0p<). بیشترین میزان مصرف خوراک در این آزمایش مربوط به تیمار حاوی 3 درصد بنتونیت و کمترین آن مربوط به تیمار حاوی 5/1 درصد بنتونیت بود (05/0p<). نتایج مربوط به ضریب تبدیل غذایی نشان داد که ضریب تبدیل غذایی مربوط به تیمار حاوی 3 درصد کائولن در دوره آغازین و کل دوره نسبت به تیمار شاهد بهبود معنی داری داشت (05/0p<). داده های بدست آمده در خصوص نرخ رشد نشان داد که جیره حاوی 3 درصد زئولیت دارای بالاترین نرخ رشد و تیمار شاهد دارای پایین ترین نرخ رشد بودند (05/0p<). میزان چربی حفره بطنی و چربی گوشت در تیمار حاوی 5/1 درصد بنتونیت و کائولن از تیمار شاهد کمتر بود (05/0p<). اختلاف معنی داری بین تیمار ها به لحاظ درصد سینه، کبد، طحال، قلب و بورس مشاهده نشد (05/0p>). در میزان کلسیم خون بین تیمار حاوی 3 درصد زئولیت و تیمار شاهد تفاوت معنی داری مشاهده شد (05/0p<) و در میزان فسفر خون بین تیمار های آزمایشی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). افزودن 3 درصد کائولن به جیره سبب افزایش نسبت راندمان پروتئین و قابلیت هضم ظاهری پروتئین نسبت به تیمار شاهد شد (05/0p<). پائین ترین میزان رطوبت و خاکستر فضولات مربوط به تیمار 3 درصد زئولیت و بالاترین مربوط به تیمار شاهد بود (05/0p<). میزان اسیدیته فضولات تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0p>). ظرفیت نگهداری آب گوشت، رطوبت، اسیدیته و پروتئین گوشت تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت ولی شاخص tba در گوشت جوجه هایی که جیره حاوی 5/1 درصد بنتونیت و کائولن دریافت کرده بودند پایین تر از تیمار شاهد بود (05/0p<). نگهداری نمونه های گوشت در فریزر به مدت 150 روز باعث کاهش کیفیت و فساد گوشت گردید (05/0p<). میزان خاکستر گوشت در تیمار حاوی 3 درصد زئولیت به طور معنی داری (05/0p<) نسبت به تیمار شاهد و تیمار حاوی 5/1 درصد بنتونیت افزایش نشان داد. داده های استخوان های درشت نی حاکی از آن است که میزان قطر دیواره استخوان، شاخص وزن به طول درشت نی، شاخص درشت نی، شاخص استحکام و درصد خاکستر استخوان درشت نی در تیمار حاوی 3 درصد زئولیت به طور معنی داری نسبت به تیمار شاهد بهبود یافت (05/0p<). میزان طول استخوان و قطر دیافاز، کانال مدولاری و وزن نسبی استخوان تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0p>).