این آزمایش به منظور بررسی اثر افزودن سطوح مختلف نانوزئولیت در جیره های آلوده به آفلاتوکسین بر عملکرد، فراسنجه های خونی و کیفیت گوشت جوجه های گوشتی انجام شد. 336 قطعه جوجه گوشتی سویه راس با 6 جیره شامل جیره فاقد آفلاتوکسین به عنوان تیمار شاهد و جیره های حاوی ppm5/0 آفلاتوکسین و سطوح مختلف نانوزئولیت شامل سطوح صفر، 25/0، 5/0، 75/0 و 1 درصد نانوزئولیت تغذیه شدند. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار و 14 پرنده به ازای هر تکرار انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد که پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی ppm 5/0 آفلاتوکسین و فاقد نانوزئولیت بطور معنی داری افزایش وزن کمتری از تیمار شاهد داشتند (05/0p<). جیره های حاوی آفلاتوکسین و سطوح مختلف نانوزئولیت از نظر آماری افزایش وزن مشابه تیمار شاهد ایجاد کردند. پرندگان تغذیه شده با تیمار حاوی آفلاتوکسین و فاقد نانوزئولیت بطور معنی دار مصرف خوراک و وزن لاشه قابل طبخ کمتر ولی ضریب تبدیل غذایی بالاتری از تیمار شاهد داشتند (05/0p<). در عین حال بین مصرف خوراک تیمارهای دیگر تفاوت معنی داری مشاهده نشد. آلودگی جیره های غذایی با آفلاتوکسین سبب کاهش انرژی و پروتئین مصرفی و نسبت راندمان انرژی و پروتئین شد و استفاده از نانوزئولیت باعث بهبود اثرات آن شد. کاهش معنی دار در غلظت پروتئین کل، آلبومین، کلسترول و تری گلیسرید سرم در اثر تغذیه جوجه های گوشتی با خوراک آلوده به آفلاتوکسین مشاهده شد. غلظت این فراسنجه ها در سرم جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی نانوزئولیت تفاوت معنی داری با تیمار شاهد نداشت. تیمارهای آزمایش تاثیر معنی داری بر رنگ، ظرفیت نگهداری آب و اسیدیته گوشت نداشتند. شاخص tba توسط آفلاتوکسین و افزایش مدت زمان نگهداری گوشت پس از 90 روز نگهداری، افزایش معنی دار یافت (05/0p<). تفاوت معنی داری در غلظت tba بین تیمارهای حاوی آفلاتوکسین و سطوح مختلف نانوزئولیت و زمان 1 و 30 روز نگهداری مشاهده نشد. درصد چربی گوشت ران در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی آفلاتوکسین بطور معنی داری کمتر از سایر تیمارهای آزمایشی بود (05/0p<). تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر جمعیت باکتری های اسید لاکتیک و کل باکتری ها نداشتند. با افزایش مقدار نانوزئولیت در جیره های آزمایشی جمعیت باکتری های کلی فرم را در 42 روزگی کاهش یافت که این کاهش در تمام سطوح نسبت به تیمار حاوی آفلاتوکسین و فاقد نانوزئولیت معنی دار بود (05/0p<).

برای تعیین تاثیر استویوزاید به عنوان یک شیرین کننده غذایی بر عملکرد، ترکیب لاشه، جمعیت میکروبی و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی، تعداد 200 قطعه جوجه یکروزه (راس 308) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل، جیره شاهد بر پایه ذرت و سویا و فاقد استویوزاید، جیره پایه مکمل شده با 0/25 درصد استویوزاید، جیره پایه مکمل شده با 0/5 درصد استویوزاید، جیره پایه مکمل شده با 0/75 درصد استویوزاید و جیره پایه مکمل شده با 1 درصد استویوزاید بودند. در پایان دوره پرورش، یک قطعه پرنده از هر تکرار با وزن نزدیک به میانگین وزنی هر تیمار انتخاب و پس از خونگیری به منظور اندازه گیری فراسنجه‏های خونی شامل گلوکز، کلسترول کل و تری گلیسرید خون کشتار شد و از محتویات ایلئوم آنها نمونه‏ ‏‏برداری و وزن اندام های داخلی ثبت و توزین گردید. نتایج نشان داد که استویوزاید تاثیر معنی داری بر مصرف خوراک، اضافه وزن، ضریب تبدیل غذایی و ترکیب لاشه نداشت. استویوزاید سبب کاهش معنی-دار غلظت گلوکز، تری‏گلیسرید و کلسترول کل خون شد (p<0/05) اما تاثیر معنی داری بر روی غلظت آلبومین خون نداشت. استویوزاید بر تعداد کل باکتری های هوازی تاثیر داشت به طوری که باعث کاهش معنی دار در سطح یک درصد گردید اما تاثیر معنی داری بر روی تعداد لاکتوباسیل ها مشاهده نگردید. به طور کلی این مطالعه نشان داد که افزودن استویوزاید بدون تاثیر منفی بر عملکرد و ترکیب لاشه جوجه های گوشتی سبب کاهش گلوکز، کلسترول کل و تری گلیسرید خون شد.

این آزمایش به منظور، تعیین اثر استفاده از پروبیوتیک و پری بیوتیک هنگام اعمال محدودیت غذایی بر عملکرد، و جمعیت میکروبی دستگاه گوارش جوجه های گوشتی انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی بر روی 240 قطعه جوجه گوشتی راس 308 انجام گرفت که 5 تیمار و به هر تیمار 4 تکرار اختصاص داده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) شاهد (تغذیه آزاد)، 2) محدودیت غذایی، 3) پروبیوتیک، 4) پری بیوتیک، و 5) سینبیوتیک بودند. در تمام تیمارهای آزمایش به استثنای تیمار شاهد، جوجه های گوشتی از سن 10 تا 38 روزگی روزانه به مدت 6 ساعت تحت محدودیت غذایی بودند. از 38 تا 42 روزگی در تمام تیمارها جوجه ها به صورت آزاد تغذیه شدند. نتایج نشان داد که وزن بدن تیمارهای تحت محدودیت در پایان دوره محدودیت کمتر از تیمار شاهد بود (05/0>p). وزن بدن پایانی جوجه ها در تیمارهای پروبیوتیک و سینبیوتیک مشابه با شاهد بود ولی تیمارهای پری بیوتیک و محدودیت غذایی وزن بدن کمتری نسبت به این تیمار داشتند (05/0>p). مصرف خوراک طی دوره تغذیه مجدد در تمامی تیمارها به جزء تیمار محدودیت غذایی به طور معنی داری کمتر از تیمار شاهد بود (05/0>p). در پایان دوره ضریب تبدیل غذایی در گروه های تحت محدودیت غذایی به طور معنی داری بهبود یافت (05/0>p). محدودیت غذایی باعث افزایش جمعیت لاکتوباسیلوس ها و کاهش جمعیت کلی فرم های ایلئوم شد، ولی جمعیت کل باکتری های هوازی ایلئوم تحت تاثیر قرار نگرفت. تیمارهای آزمایشی تاثیری بر درصد لاشه قابل طبخ جوجه ها نداشتند اما درصد سینه به جزء تیمار پری بیوتیک در سایر تیمارها کمتر از تیمار شاهد بود. نتایج نشان داد که درصد ران گروه های پری بیوتیک و محدودیت غذایی نیز به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (05/0>p). استفاده از پروبیوتیک و پری بیوتیک هنگام محدودیت غذایی باعث افزایش ارتفاع پرز، عرض پرز و مساحت پرز در هر سه ناحیه روده باریک شد. به طور کلی نتایج مطالعه حاضر نشان داد که افزودن پروبیوتیک و پری بیوتیک در هنگام اعمال محدودیت غذایی باعث کاهش تنش ناشی از حذف خوراک، بهبود تعادل میکروبی و بهبود ضریب تبدیل غذایی جوجه های گوشتی می گردد.

چکیده به منظوربررسی تأثیر سطوح مختلف دانهی خرفه بر عملکرد، ترکیب لاشه، فراسنجههای خونی و سیستم ایمنی در جوجههای گوشتی، آزمایشی با تعداد 61 قطعه جوجه یکروزه گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار و 1 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 44 روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل، جیره شاهد بر پایه ذرت و سویا و فاقد دانهی خرفه، جیرهی پایه مکمل شده با 3 درصد دانهی خرفه، جیرهی پایه مکمل شده با 6 درصد دانهی خرفه و جیرهی پایه مکمل شده با 9 درصد دانهی خرفه بودند، که به صورت آزاد در اختیار جوجهها قرار گرفت. عملکرد تغذیه ای جوجه ها شامل وزن بدن، افزایش وزن، میزان مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی به طور دورهای اندازه گیری شدند. در پایان دورهی پرورش، یک قطعه پرنده از هر تکرار با وزن نزدیک به میانگین وزنی هر تیمار انتخاب و پس از خونگیری به منظور اندازه گیری فراسنجه های خونی شامل گلوکز، کلسترول، تریگلیسرید، hdl-c ، ldl-c ، vldl-c ، پروتئین کل، آلبومین و گلولوبین خون کشتار شد و وزن اندامهای داخلی ثبت و توزین گردید. برای ارزیابی تیتر آنتیبادی علیه srbc 1/ ، در روزهای 4? و 3? آزمایش، میزان 0 % میلی لیتر از محلول 4? srbc به عضله سینه دو قطعه جوجه از هر تکرار تزریق شد . سپس نمونه گیری خون، ? روز بعد ) 3? و 44 روزگی( از ورید زیر بال انجام شد. نتایج نشان داد که دانهی خرفه تأثیر معنی- داری بر مصرف خوراک، اضافه وزن، ضریب تبدیل غذایی نداشت. وزن بورس، طحال ،کبد و سایر اندامهای بدن در سن 44 روزگی تفاوت معنی داری در تیمارهای مختلف نشان نداند و فقط وزن لاشهی >1/ قابل طبخ دارای تفاوت معنیداری بود ) 1? p (، به طوری که با افزایش درصد دانهی خرفه مقدار آن بیشتر شد. نتایج سنجش تیتر آنتیبادی علیه srbc در تیمار های مختلف اثر معنیداری در هر دو دوره ی تزریق نشان داد. بررسی پارامترهای خون تفاوت معنی داری را در سطوح مختلف دانهی خرفه در جیره بر میزان کلسترول، hdl-c ، ldl-c ، پروتئین کل و گلولوبین نشان داد. به طور کلی این مطالعه نشان داد که افزودن دانهی خرفه بدون تأثیر منفی بر عملکرد و ترکیب لاشه جوجههای گوشتی سبب کاهش معنی- دار کلسترول ، ldl-c و افزایش معنی دار hdl-c ، پروتئین کل و گلوبولین و همچنین افزایش سیستم ایمنی جوجههای گوشتی میشود. کلمات کلیدی: دانهی خرفه، جوجهگوشتی، عملکرد، سیستم ایمنی، فراسنجههای خونی