استفاده روز افزون از ژل های پلیمری در مخازن نفتی با اهداف مختلفی همچون انسداد آب و ازدیاد برداشت نفت، کنترل تولید شن، ایجاد لایه شکافی و ... مسئله مهمی را به وجود می آورد و آن خارج نمودن ژل های ناکارآمد از مخازن نفتی است. دلایل مختلفی برای تخریب ژل های پلیمری بیان شده است از جمله : 1) تخریب ژلی که به اشتباه در/ یا نزدیک محل تزریق یا سر چاه تولید قرار گرفته است. 2) انتقال یا جایگزینی ژلی که تأثیر خود را از دست داده است. 3) باز نمودن مجدد منطقه ای که موقتاً مسدود شده است. 4) وجود منطقه متخلخل، دور از چاهی که ژل در حال حاضر در آن قرار گرفته است. برای تخریب ژل پلیمر، مواد و روش های مختلفی همچون اکسید کننده ها، اسیدها، آنزیم ها، استرها و مواد کمپلکس کننده وجود دارد. آنچه که در این پروژه مورد بحث و بررسی قرار گرفت، انجام فرایند تخریب ژل های پلیمری پلی اکریل آمید-استات کروم (iii ) مورد استفاده در عملیات انسداد آب با استفاده از عوامل کمپلکس کننده است. تأثیر عوامل مختلفی همچون نسبت غلظت عامل کمپلکس کننده به عامل شبکه کننده، نسبت وزنی محلول کمپلکس کننده به ژل، غلظت عامل شبکه کننده، سن ژل، تأثیر آب سازند و دما بر روی زمان تخریب ژل بررسی شد. با انجام آزمایشات به روش آزمایش بطری مشاهده شد که با افزایش نسبت غلظت عامل کمپلکس کننده به عامل شبکه کننده و نسبت وزنی محلول کمپلکس کننده به ژل، زمان تخریب ژل کاهش یافت. از طرفی با افزایش سن ژل و غلظت عامل شبکه کننده، زمان تخریب ژل افزایش پیدا کرد. استفاده از آب سازند به عنوان حلٌال نیز منجر به رسوب برخی از ترکیبات و به طور کلی افزایش زمان تخریب ژل شد. علاو ه بر این با انجام آزمایش سیلاب زنی مغزه دیدیم که با تخریب ژل، تراوایی مغزه به حالت اولیه قبل از تزریق ژل نزدیک شد.