هدف از این رساله ، بررسی و تبیین فقهی و حقوقی انتقال اموال معنوی ( فکری ) در مقابل عوض با درنظرگرفتن تعریف بیع در ماده ی 338 قانون مدنی می باشد. قانون مدنی ایران در ماده ی مزبور مبیع را محصور به عین نموده و این درحالی است که در جامعه ی فعلی فروش حقّ تألیف ، حقّ اختراع ، سرقفلی و نظایر این ها رایج می باشد و نمی توان بدون توجّه به این گرایش عمومی جامعه همچنان قائل به حصر مبیع به عین بود . علاوه بر عین نبودن مبیع، مطلق و انحصاری نبودن مالکیّت و موقّتی بودن هم از ویژگی های خاصّ بیع این اموال است. بنابراین باتوجّه به اهمّیّت اموال معنوی(فکری) ، رواج روزافزون آن ها در جامعه و نیاز به روشن شدن قواعد حاکم بر انتقال آن ها ، دراین مجال با بررسی مفهوم و ماهیّت مال معنوی(فکری) در حقوق ایران و فقه امامیّه و با تفحّص در اوصاف بیع و قابلیّت بیع در مصادیق مختلف اموال معنوی(فکری) برآنیم تا با تأسّی از مفهوم واقعی بیع ، حیطه ی شمول قواعد آن را به اموال معنوی ( فکری ) نیز تعمیم و گسترش دهیم .