با استفاده از مدل هابارد یک بعدی در رژیم مایع لاتینجر در دمای صفر، نتایج حاصل از محاسبه جریان پایا را در یک حلقه کوانتومی که شار مغناطیسی آهارانف – بوهم از درون آن می گذرد با روش گروه بازبهنجارش ماتریس چگالی (dmrg) و روش های حل دقیق به ازای شدت ناخالصی ها و برهم کنش های بین سایتی و درون سایتی مختلف مقایسه کردیم. نتایج حاصل از این روش ها توافق خوبی با هم دارند و این نشان دهنده ی دقت بالای روش dmrg در محاسبه انرژِ های حالت پایه و جریان های پایدار است. همچنین تغییرات نمودار جریان بر حسب شار را در غیاب ناخالصی و در حضور ناخالصی به ازای مقادیر مختلف شدت ناخالصی و برهم کنش بین سایت های همسایه اول، به دست آوردیم. در غیاب ناخالصی منحنی جریان – شار دندانه اره ای است اما در حضور ناخالصی منحنی ها به شکل سینوسی نزدیک می شوند و دامنه جریان نسبت به مورد بدون ناخالصی، کاهش یافته است.

پژوهش حاضر با هدف آزمودن الگویی از روابط جو و فرهنگ سازمانی با تعهد سازمانی با میانجیگری توانمندسازی انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد. نمونه پژوهش حاضر شامل 162 نفر از کارکنان سازمان کل آموزش و پرورش استان فارس بود که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه های جو سازمانی، فرهنگ سازمانی و توانمندسازی و تعهد سازمانی می باشد. روایی و پایایی همه پرسشنامه در حد قابل قبولی به دست آمد، جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آمار توصیفی شامل میانگین و فراوانی و روش های آمار استنباطی شامل همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر استفاده گردید. که نشان دادند که از بین مولفه های جو سازمانی (جو باز، جو بسته، بعد حمایتی، بعد دستوری، بعد تحدیدی، بعدهمکارانه، بعد صمیمی) رابطه مثبت و معنی داری با تعهد سازمانی وجود دارد و تنها مولفه بعد تظاهر به کار با تعهد سازمانی رابطه معنی دار ندارد. تمام مولفه های فرهنگ سازمانی (خلاقیت و نوآوری، توجه به جزئیات، توجه به افراد، توجه به تشکیل گروه، تهورطلبی و ستیزه جویی و اثبات) رابطه مثبت و معنی داری با تعهد دارد به جز مولفه توجه به نتیجه که رابطه معنی داری با تعهد سازمانی ندارد. تمام مولفه های توانمندسازی (احساس شایستگی، احساس استقلال، احساس موثر بودن و احساس اعتماد) با تعهد رابطه مثبت و معنی دارد به جز مولفه احساس معنی دار بودن که رابطه معنی داری با تعهد ندارد.

هدف این پژوهش آن است که جایگاه و کارکرد طبیعت در زبان، بیان و محتوای شعر دو شاعر از دو سبک نسبتاً دور مورد بررسی قرار گیرد. منوچهری دامغانی متوفّی( 432 ه.ق) و مهدی اخوان ثالث متوفّی( 1369ه. ش) بی‎شک ازبزرگ‎ترین شاعران در ادب فارسی به شمار می‎روند. البتّه توجّه دو شاعر مذکور به طبیعت به یک میزان نیست و حتّی نحوه‎ی نگرش آن‎ها نسبت به این موضوع نیز یکسان نیست. چنان‎که با دقّت نظر در آثار این بزرگان ثابت می‎شود که هر یک از آن‎ها برخورد خاصّی با موضوع طبیعت‎گرایی داشته‎اند