در طول سه دهه اخیر ایجاد شهرهای جدید در ایران به عنوان راهکاری جهت کنترل رشد شهرهای بزرگ و محرکی برای توسعه، گسترشی روزافزون به خود گرفته است. اما با این وجود این شهرها نتوانسته اند آن چنان که باید محیط های خوانا و پاسخگویی را برای ساکنین خود و دیگر افراد به وجود آورند. عمده ترین علل و به طور کلی نقصان این شهرها در تأمین کیفیت های مختلف طراحی شهری و به ویژه خوانایی را نیز می توان در ساخت و سازهای توده ای و ناگهانی، تهاجم فرهنگ معماری و شهرسازی غرب و در نتیجه فراموشی اصول معماری و شهرسازی بومی گذشته دانست که سبب تشکیل فضاهایی با کمترین میزان رعایت اصول طراحی و ایجاد کیفیت های مطلوب کالبدی گردیده است. پژوهش حاضر هدف خود را ارتقاء خوانایی و نمایانی شهر جدید سهند به واسطه مکان یابی و طراحی مناسب نشانه های شهری قرار داده است. دستیابی به هدف فوق زمینه لازم برای شکوفایی و توسعه هویت مند این شهر جدید و در نتیجه حس تعلق بیشتر ساکنین این شهر نسبت به آن خواهد شد. با مطالعات عمیق در ارتباط با معیارهای طراحی شهری در توسعه شهر جدید سهند می توان به ارتقاء کیفیت های محیطی این شهر کمک نمود. بنابراین پرداختن به سیمای شهری و پنج عنصر فیزیکی تشکیل دهنده آن (راه، لبه، حوزه، گره، نشانه) در طرح های توسعه شهری شهر جدید سهند یکی از مهمترین راهکارهای دستیابی به هدف مذکور و همچنین مدون تر کردن نقشه ادراکی مردم و در نتیجه بالا بردن حس جهت یابی و مسیریابی در این شهر می باشد. روش تحقیق در پژوهش کاربردی حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی می باشد. مناسب ترین راه دستیابی به هدف این پژوهش که به صورت طراحی ارائه گردیده است در واقع دستیابی به معیارهایی است تا بتوان از طریق آن ها مناسب ترین مکان ها برای استقرار نشانه های شهری در مقیاس های مختلف و همچنین چگونگی طراحی آن ها است به گونه ای که بتوان ساختمان هایی متمایز و شاخص را در اذهان ساکنین این شهر و دیگر مراجعین آن به وجود آورد. بدین ترتیب محیطی به وجود خواهد آمد که ساکنین آن و دیگران به راحتی قادر به شناسایی، خواندن، تحلیل و ضبط آن در ذهن خود خواهند بود و از این طریق و با مسیریابی و هدایت گری مناسب تر، راحت تر در سطح شهر جابجا خواهند شد.

چکیده امروزه موضوع احیای بافتهای شهری و توسعه آنها به صورت یک مسئله مهم در برنامه ریزی های شهری آمده است ودر طول دهه های گذشته،به دلیل اتکای بیش از حد شهرسازی مدرن به حرکت سواره و غفلط از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده و شرایط پیچیده زندگی امروز،سبب پیچیدگی مسائل شهری شده ومفهوم بسیاری از فضاهای شهری را دگرگون ساخته است. اساساً درک ما از شهر، چیزی بر اساس فهم خیابان استوار است که از مهمترین مولفه های سازنده منظر شهر است و در واقع اگر بپذیریم که بخش مهمی از برخوردهای اجتماعی و فرهنگی در فضاهای شهری اتفاق می افتند، در آن صورت، نقش پیاده راه ها در تقویت بنیانهای اجتماعی و فرهنگی شهر غیر قابل انکار می نماید. لذا ادراک ما از شهر که آن را منظر شهری می نامیم، به عوامل مختلفی وابسته است که پیاده راه در آن نقش مهمی ایفا می کند. ایجاد محیط پیاده، علاوه بر افزودن بر ایمنی حرکت پیاده می تواند زمینه ساز حضور بیشتر شهروندان و افزایش تعاملات بین آن ها و به وجود آمدن زندگی شهری شود. رساله حاضر یک پروژه طراحی شهری است، با هدف دست یافتن به یک خیابان دلپذیر به مثابه”فضای شهری“موفق و مطلوب که در خیابان باهنر شهرکرد به عنوان نمونه موردی صورت می پذیرد.که در راستای نیل به این هدف، در ابتدای امر در برخورد با مسئله، به بررسی ویژگی های یک فضای شهری موفق و کارا و به دنبال آن یک پیاده راه مطلوب و موفق پرداخته شده و سپس با بررسی تحولات صورت گرفته در کشورهای اروپایی، امریکایی و شهرهای ایران در یک مقایسه تطبیقی، اصولی جهت طراحی استخراج شده است.و در ادامه پس از بیان روش پژوهش، با مطالعات صورت گرفته بر خیابان باهنر، بر اساس مشاهدات میدانی صحت فرضیات مورد بررسی قرار گرفته است.سپس با تحلیل داده ها و بر اساس چارچوب نظری راهبردهای طراحی ، تجارب عملی،اصول و معیارهایی به دست آمده و در نهایت پس از ارزیابی آلترناتیوها و انتخاب گزینه بهینه،ضوابط مربوطه به طراحی ارائه شده اند.که در پایان،نتایج این پژوهش می تواند اصول و ضوابطی را در اختیار طراح قرار دهد که سبب ارتقا کیفیت های موجود در خیابان باهنر شهرکرد به طور خاص شود و راهنمایی باشد برای طراحان پیاده راه ها در ایران به صورت عام. کلمات کلیدی: فضاهای شهری، طراحی شهری،منظرشهری، پیاده راه، تعاملات اجتماعی،خیابان باهنر