هدف اصلی این پژوهش، بررسی و مقایسه یادگیری خودتنظیم و رضایت مندی روانی بین دانشجویان پیام نور و فردوسی سال1387 می باشد. این طرح با هدف بررسی تأثیر تفاوت شیوه آموزشی و محیط تحصیلی دانشگاه پیام نور با دانشگاه فردوسی بر یادگیری خودتنظیم و رضایت مندی روانی دانشجویان است. به منظور آزمون فرضیه های تحقیق، نمونه ای متشکل از 200 دانشجو با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شد و از طریق دو ابزارپرسشنامه یادگیری خودتنظیم (پینتریچ و دی گروت،1990) و پرسش نامه رضایت مندی روانی (ریف، 1989) مورد ارزیابی قرار گرفتند، جهت تجزیه تحلیل اطلاعات از روش واریانس گروه های مستقل استفاده شد. نتایج نشان دادندکه: 1- بین یادگیری خودتنظیم دانشجویان دانشگاه پیام نور با دانشجویان دانشگاه فردوسی تفاوت معنی داری وجود ندارد. 2- بین میزان رضایت مندی روانی دانشجویان دانشگاه پیام نور با دانشجویان دانشگاه فردوسی تفاوت معنی داری وجود ندارد. 3- بین یادگیری خودتنظیم دانشجویان دختر و پسر تفاوت وجود ندارد. 4- بین میزان رضایت مندی دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود ندارد.