بررسی درون مایه های مشترک عرفانی دفتر اول و دوم مثنوی مولوی با دفتردل علامه حسن زاده آملی چکیده : مثنوی یکی از بزرگترین شاهکارهای عرفانی شعر فارسی، به زبان شیوا وقالب تمثیل،عمده ترین مباحث عرفانی و اخلاقی اسلامی را بیان کرده است. از سنایی و عطار و شعرای کلاسیک دیگر الگو گرفته و توانسته الگویی مناسب برای متأخرین خود و منبعی جهت تحقیقات عرفانی باشد. علامه حسن زاده آملی نیز عالم وعارف معاصر، صاحب تألیفات فراوانی در زمینه های مختلف علمی و فرهنگی و طب و ریاضی می باشدکه یکی از آنها دیوان اشعار و دفتر دل است. دیوان ایشان مشتمل بر پنج هزار بیت شعر در قالب غزل، قصیده، مثنوی، رباعی و ترجیع بند می باشد که به سبک شاعران گذشته از جمله حافظ و مولوی وشیخ محمود شبستری سروده و دفتر دل نیز با 1502 بیت در داخل دیوان به طبع رسیده است. موضوعات عرفان عارفانه و عابدانه، جهان بینی ،عرفان عملی، نظری، اخلاق و عمل به دستورات قرآن و شرع، در آن گنجانده شده است. علامه هنگام سرودن آن بیشتر درچله و روزه و سکوت به سر می برده است. به دلیل شباهت درون مایه های عرفانی مثنوی و دفتر دل، ضمن بررسی تحلیلی و درون مایه ای این دو اثر، با ذکر نمونه های بسیار در بخش های مختلف مبانی عرفان نظری، عملی، جهان بینی، مقامات،اصطلاحات ودیگرمشترکات پرداخته و،اشاره مختصری به اختلافات از لحاظ تفاوت مشرب ومذهب شده است. واژ گان کلیدی: درون مایه های مشترک، عرفانی، مثنوی مولانا، دفتر دل، علامه حسن زاده آملی