هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیرهشت هفته تمرین مداوم و متناوب برسطوح هورمون رشد (gh)، نیمرخ لیپیدی، ترکیب بدنی و قند خون در دختران چاق غیر فعال بوده است. آزمودنی های این پژوهش شامل 30 دختر چاق(با شاخص توده ی بدنی مساوی یا بیشتر از 30) بود که به سه گروه همگن 10 نفری: گروه تمرین تناوبی(با میانگین سنی 78/0±20/17سال، قد20/5±20/159سانتی متر، وزن 14/5±50/85 کیلوگرم، شاخص توده بدنی81/0±51/31کیلوگرم برمترمربع)، تمرین تداومی(با میانگین سن07/1±40/16سال، قد70/6±70/160سانتی متر، وزن74/4±400/84 کیلوگرم، شاخص توده بدنی06/1±07/32کیلوگرم بر مترمربع) وکنترل(با میانگین سن94/0± 30/16سال، قد42/5±80/158سانتی متر، وزن01/5± 40/85کیلوگرم، شاخص توده بدنی 65/0±52/31 کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی و تداومی، تمرینات خود را به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) انجام دادند، در حالی که گروه کنترل در طول انجام تحقیق هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. 72 ساعت قبل و بعد از اجرای پروتکل از آزمودنی ها نمونه گیری خون به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از t-test ( با سطح معنی داری05/0?p ) استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر معنی دار تمرینات تناوبی و تداومی بر شاخص های هورمون رشد، ترکیب بدنی و نیمرخ لیپیدی بود. تمرین تناوبی و تداومی منجر به افزایش میزان هورمون رشد، بهبود نیمرخ لیپیدی و ترکیب بدنی شد. هم چنین نتایج نشان داد که تمرین تداومی برسطوح هورمون رشد، نیمرخ لیپیدی و ترکیب بدنی تفاوت معنی دار بیشتری دارد؛ اما در شاخص قند خون تفاوتی بین دو روش تمرینی مذکور مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرینات تداومی نسبت به تمرینات تناوبی باعث افزایش در سطوح هورمون رشد، نیمرخ لبیپیدی و ترکیب بدنی در دختران چاق غیرفعال گردید. کلید واژه: تمرین تداومی؛ تمرین تناوبی؛ دختران چاق؛ هورمون رشد