محدوده مورد مطالعه، در شمال غربی شهرستان قزوین، شمال شرق شهر لوشان و در زون ساختاری البرز غربی قرار دارد. بر اساس مطالعات صحرایی، پتروگرافی و نمودار های رده بندی شیمیایی،واحد های سنگی این منطقه را سنگ های آذرآواری زیرآبی (شامل توف، لاپیلی توف و رسوبات اپی کلاستیک)، گدازه های آتشفشانی به سن ائوسن میانی- فوقانی (شامل الیوین بازالت، تراکیت، تراکی آندزیت، آندزیت، ریولیت و داسیت) و سنگ های نفوذی به سن بعد از ائوسن و احتمالاًالیگو- میوسن (شامل الیوین گابرو، دیوریت و مونزودیوریت) تشکیل می دهند. در مطالعات پتروگرافی، شواهدی از تغییر و تحولات کانی ها، نظیر ظهور و حذف برخی از آن ها، تشکیل بافت غربالی، خوردگی های خلیج مانند، حاشیه های سوخته در آمفیبول ها و بیوتیت ها و گردشدگی حاشیه های بلورها قابل مشاهده است. همچنین روند نمونه ها در نمودارهای تغییرات عناصر اصلی، فرعی و کمیاب، بیانگر ارتباط این سنگ ها از طریق فرآیند تبلور تفریقی می باشد. در نمودار های شیمیایی، سنگ های داسیتی و ریولیتی، از الگوی نسبتاً مشابه سایر نمونه های آتشفشانی منطقه تبعیت نمی کنند. بنابراین، منشأ متفاوتی داشته و احتمالاً محصول ذوب بخشی پوسته قاره ای در نتیجه ی تزریق ماگمای پر حرارت بازیک به درون آن می باشد. ویژگی های ژئوشیمیایی همراه با نمودار های عناصر کمیاب، عنکبوتی و تمایز محیط زمین ساختی، یک مجموعه ی ماگمایی کالکوآلکالن پتاسیم بالا و یک الگوی تکتونوماگمایی نوع کمان قاره ای مناطق فرورانش را برای سنگ های منطقه اثبات می نمایند. سنگ های مورد مطالعه، از لحاظ فراوانی عناصر la و sm، ترکیبی مشابه با مذاب های مشتق شده از گوشته غنی شده دارند و در محدوده ی ذوب بخشی حدود 10 تا 20 درصدی یک منبع گارنت- اسپینل لرزولیتی در عمق 90 تا 110 کیلومتری قرار می-گیرند.