تحقیق حاضر به بررسی کاربرد راهکارهای جبران کننده در صحبت کردن زبان آموزان ایرانی و رابطه آن با سطح مهارت زبانی و جنسیت پرداخته است. به منظور کاوش در این رابطه، با چهار گروه از زبان آموزان – سطح پیشرفته/مذکر، سطح پیشرفته/مونث، سطح متوسطه/مذکر، و سطح متوسطه/مونث- هر گروه شامل 12 عضو، مصاحبه و عملکرد 48 شرکت کننده بر روی نوار صوتی ضبط و سپس بر روی کاغذ پیاده شد. با استفاده از فهرست راهکارهای جبران کننده درنی و اسکات، راهکارهای بکاررفته در گفتار زبان آموزان مشخص و شمارش شد. نتایج تحقیق نشان داد که "تکرار"، "درخواست مستقیم کمک"، و "شباهت لغوی" پراستفاده ترین نوع راهکارها بودند. علاوه بر این رابطه معناداری میان میزان استفاده از راهکارهای جبران کننده و سطح مهارت زبانی وجود داشت: بدان معنی که میزان استفاده با افزایش سطح مهارت زبانی افزایش می یافت.در تحقیق حاضر رابطه معناداری میان میزان استفاده از راهکارهای جبران کننده و جنسیت زبان آموزان مشاهده نشد. نتایج این تحقیق نشانگر آنست که شرکت کنندگان با راهکارهای جبران کننده به صورت نظام مند آشنا نیستند. در صورت تلفیق مناسب این راهکارها با برنامه آموزشی، زبان آموزان از یادگیری آنها بهره خواهند برد. از سوی دیگرافزایش میزان آکاهی مدرسان از راهکارهای جبران کننده و اهمیت آنها در ارتباطات کلامی امری ضروری به نظر میرسد که به گسترش استفاده از راهکارهای موثر در تعاملات گفتاری کمک می کند.