بکارگیری پایه های حجیم وکم فولاد پیشنهادی آیین نامه های راه آهن در دهه های 50 و 60 در ایران امری متداول بوده است، با توجه به عدم وجود مطالعات لرزه شناسی و فولادگذاری نامناسب، این پایه ها مقاومت قابل قبولی به نسبت حجم و توان باربری ثقلی خود در برابر بارهای جانبی نداشته اند. در این پایه ها بدلیل عدم بکارگیری میلگرد و استفاده از پروفیل های فولادی برای فولادگذاری شاهد عملکردی متفاوت از عملکرد مورد انتظار از بتن مسلح در این پایه ها هستیم. این پایه ها بدلیل فولادگذاری ناکافی و نیز فاصله زیاد بین پروفیل و سطح خارجی بتن موسوم به کاور به شدت در خطر شکست خمشی ترد هستند؛ همچنین نبود میلگرد های برشی موسوم به خاموت نیز احتمال شکست برشی این پایه ها را فزونی می بخشد، هرچند ممکن است به دلیل حجم عظیم پایه و عملکردی شبیه دیوارهای برشی در آن خطر شکست خمشی بیشتر است. نظر به اهمیت شریانهای ارتباطی در زمانهای بحران، بهسازی لرزه ای پایه های فوق امری مهم تلقی می شود. در این پایان نامه کوشیده ایم روشی جدید با اقتباس از فلسفه طراحی بر پایه اجتناب از خرابی برای بهسازی این پایه ها ارائه کرده و عملکرد این پایه ها را در جهت ضعیف قبل و پس از بهسازی با این روش با هم مقایسه کنیم. در روش پیشنهادی از کابلهای پیش تنیده جهت دوختن پایه در ارتفاع و نیز اعمال تنش خودمختاری به پایه استفاده کرده ایم. این روش با اعمال میزان قابل قبولی تنش فشاری اولیه در پایه و نیز به کارگیری کابل در حین اعمال بار جانبی، مانع از ایجاد ترک در ناحیه کششی و نیز عملکرد مناسب تر پایه پس از آغاز ترک کششی در بتن می گردد. مطالعات ما بر روی مدل اجزا محدود سه بعدی پایه، حاکی از بهبود قابل قبول باربری جانبی پایه و نیز تغییر رفتار ترد پایه به رفتار شکل پذیر است. در این پایان نامه به بررسی نحوه عملکرد و میزان بهبود حاصل از تکنیک بهسازی پیشنهادی بر روی مدل های سه بعدی اجزا محدود از پایه خواهیم پرداخت.