امروزه جهت انعقاد عقود از طرق متفاوتی بهره گرفته می شود، به عبارتی این نظریه در کلیه جوامع امروزی پذیرفته شده است که الفاظ جهت انشا عقد طریقی هستند و موضوعیت ندارند. نظر یه معاطات با مضمون صحت انشا عقود باایجاب و قبول فعلی در فقه و حقوق ایران نیزبه عنوان نظریه عمومی، مورد پذیرش قرار گرفته است، اما در مورد عقد نکاح به دلیل اهمیت خاص آن ادعای انصراف شده است که جای تامل دارد و در این پژوهش سعی شده به این مهم پرداخته شود بنا بر اینکه خاستگاه قانون مدنی ایران فقه است، بررسی آرا فقهای امامیه در این زمینه و سپس پرداختن به نظریات حقوقی و بیان استدلالات شخصی ضروری به نظر میرسد.طرز تلقی فقها از معاطات و نکاح معاطاتی متفاوت است. آنچه در این نوشتار از این اصطلاح مد نظر است، انشا عقد نکاح بدون اجرای صیغه ایجاب و قبول است. بطور کلی ادله ارایه شده جهت فساد نکاح معاطاتی اجماع، سنت، سیره، روایات و استصحاب و ادله صحت اطلاقات و عمومات ادله و روایات معرفی شده اند. بررسی این ادله ما را نسبت به پذیرش حکم صحت نکاح معاطاتی متمایل نموده است، با این وجود، چنین گرایشی نافی این امر نمی باشد که انعقاد هر عقدی به خصوص نکاح با ایجاب و قبول لفظی از این جهت که کمتر قابل خدشه می باشد، مبتنی بر حزم بیشتری است.