گردشگری بزرگترین صنعت خدماتی جهان از نظر درآمدزایی شناخته شده است به طوریکه رشد آن تغییرات اجتماعی و اقتصادی زیادی را به دنبال داشته است. توسعه صنعت گردشگری برای کشورهای در حال توسعه که با معضلاتی چون نرخ بیکاری بالا، محدودیت منابع ارزی و اقتصاد تک محصولی مواجهند، از اهمیت فراوانی برخوردار است. هدف این مطالعه بررسی رابطه بین صنعت گردشگری و تولید ناخالص داخلی در ایران طی دوره 1347-1386 می باشد. در این مطالعه سعی شده است با استفاده از روش هم انباشتگی جوهانسن- جوسلیوس، رابطه بین درآمدهای حاصل از این صنعت و تولید ناخالص داخلی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد. همچنین تلاش شده است تا نوع رابطه علیت بین درآمد حاصل از گردشگری خارجی و تولید ناخالص داخلی با استفاده از آزمون علیت گرنجری و آزمون علیت هیسائو تعیین گردد. نتایج آزمون هم انباشتگی جوهانسن - جوسلیوس نشان می دهد که یک رابطه همگرایی بلند مدت بین متغیرهای مذکور وجود دارد و ضریب متغیر درآمد حاصل از گردشگری عددی مثبت می باشد. همچنین آزمون های علیت نشان می دهند که یک رابطه علیت دو طرفه بین درآمد حاصل از صنعت گردشگری و تولید ناخالص داخلی وجود دارد. از این رو می توان استدلال کرد که صنعت گردشگری می تواند باعث افزایش تولید ناخالص داخلی کشور شود و برعکس