هدف پژوهش حاضر، بررسی رابط? بین خودکارآمدی و خودبسندگی درمبتلایان به سوء مصرف مواد در شهر تهران است. جامعه آماری این پژوهش را سه گروه از افراد تشکیل داده اند. گروه اوّل، مردان معتاد شهر تهران در سال 89-88 هستند، که برای درمان سوء مصرف مواد خود، به یکی از مراکز خصوصی ترک اعتیاد تحت نظارت وزرات بهداشت، درمان و آموزش پزشکی شهر تهران مراجعه کرده اند. از این تعداد 150 نفر انتخاب شدند. گروه دوم شامل معتادینی است، که مصرف مواد را ترک کرده و حداقل 6 ماه اخیر را به طور متوالی پاک بوده اند، این افراد از طریق پرونده های بایگانی موجود در مراکز ترک اعتیاد خصوصی تحت نظارت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی شهر تهران انتخاب شدند. تعداد این افراد نیز 150 نفر است. جامعه سوّم پژوهش را مردان غیر معتاد شهر تهران تشکیل داده اند، که از میان آن ها 150 نفر انتخاب شده اند. انتخاب افراد مبتلاء به سوء مصرف مواد و افرادی که مصرف مواد را ترک کرده اند، به شیوه خوشه ای تصادفی و مردان غیر معتاد به صورت نمونه در دسترس و به شکل همتا سازی با دو گروه دیگر انجام شد. از هدف های دیگر این پژوهش، تفکیک عینی و کاربردی میان دو مفهوم خودبسندگی و خودکارآمدی، متناسب با مبانی نظری این دو مفهوم است. اطّلاعات لازم از طریق اجرای پرسش نامه های خودکارآمدی و خودبسندگی به دست آمد. پس از جمع آوری اطّلاعات، داده ها با روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که میزان خودکارآمدی و خودبسندگی در سه گروه دارای تفاوت های معناداری بود. به این ترتیب که خودکارآمدی در افراد عادی و معتادین ترک کرده بالا و در افراد معتاد، در حد پایینی بود که این تفاوت از نظر آماری معنادار بود. در خصیصه خودبسندگی بین افراد عادی و دو گروه معتادین و معتادین ترک کرده تفاوت معنادار وجود داشت. میزان خودبسندگی در افراد عادی، نسبت به دو گروه دیگر، بالاتر بود و این تفاوت از نظر آماری معنادار بود.