بیش از یک دهه نیست که جهان غرب، متوجه آثار عکاسان ایرانی شده است: پدیده ای مرموز و ناشناخته، رجعت کننده به مرتبت های هزار و چهارصد سال پیش، روی آورنده به آئین ها و مراسم و پوشاک سنتی و اجرا کننده ی مجدد قوانین گذشته. در ده سال اخیر بسیاری از آثار هنرمندان ایرانی در اروپا و آمریکا به نمایش درآمده و شماری نیز در حراجی ها، با قیمت های نسبتاً بالا به فروش رفته اند. از آنجایی که یک نهاد پرقدرت خصوصی یا دولتی وجود ندارد تا بتواند بدون جانب داری خاص هنرمندان را تقویت کند تا چرخه ی اقتصاد هنری به گردش در آید، هنرمندان کشورمان در پی تئوری تکثرگرایی و جهانی شدن، به بازارهای بین المللی روی آورده اند. اما آیا چنین تئوری هایی زمانی که در مناسبات قدرت قرار می گیرند، همچنان به اصول خود پایبندند و از یک هنرمند ایرانی انتظار نمی رود تا اثری خلق کند که هم زمان خصلت های ایرانی بودن و معاصر بودن را داشته باشد تا برای مخاطبان غیر ایرانی جذاب باشد؟ در این تحقیق تلاش شده است به جایگاه عکاسی هنری معاصر ایران و جریان ها و رویکردهای مسلط در عکاسی هنری معاصر ایران پی برده شود و در پی آن آثار دو هنرمند ایرانی، که هر یک در روند رو به رشد عکاسی هنری ایران به نوعی جریان ساز بوده اند، بررسی شود و بالطبع در فصل های پایانی دلایل توجه مخاطبان غیر ایرانی و پیشرفت ناگهانی عکاسی هنری ایران در عرصه های بین المللی بررسی شده است. اطلاعات مورد نیاز در این پژوهش، با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی، شیوه های کتابخانه ای و رسانه های معتبر، گرد آوری شده اند.