در این رساله به مسئله اساسی سنکرون سازی در شبکه نوسانگرها پرداخته می شود. ویژگی های ساختاری شبکه نوسانگرها از جمله، توپواوژی اتصالات و مقادیر تزویج تعیین کننده وقوع حالت سنکرون در شبکه نوسانگرها هستند. ممکن است این ویژگی ها به گونه ای باشند که شبکه به طور خود به خود، سنکرون نشود. در این صورت جهت تضمین وقوع سنکرون سازی، یک راه اعمال تغییر در ساختار فیزیکی شبکه نوسانگرهاست به طوری که شرط سنکرون سازی برآورده شود که مشکل اساسی این روش پر هزینه بودن ایجاد تغییر در ساختار فیزیکی شبکه است. راه حل دوم، استفاده از کنترل کننده های گسترده می باشد. در این روش با استفاده از اطلاعات محلی و گسترده قابل دسترس در پیوندهای ارتباطی بین نوسانگرها، کنترل کننده ها جهت تضمین شرط سنکرون سازی طراحی می?شوند. در روند طراحی کنترل کننده گسترده، دو سوال مطرح می شود: اول اینکه کنترل کننده های محلی چه ساختاری داشته باشند؟ و دوم اینکه هر کنترل کننده با کدام اجزای دیگر سیستم تبادل اطلاعات داشته باشد تا بتواند موجب سنکرون سازی سیستم شود؟ در این رساله به این دو سوال پاسخ جدیدی داده می شود و نشان داده می شود که کنترل کننده طراحی شده برای تضمین وقوع سنکرون سازی، ناحیه جذب را افزایش داده و لذا پایداری را بهبود می بخشد. از طرف دیگر تاخیر ناشی از پیوندهای ارتباطی می تواند منجر به ناپایداری سیستم شود. لذا، تاخیر پیوندهای ارتباطی نیز در نظر گرفته شده و با استفاده از تحلیل لیاپانوفی، حد بالایی برای این تاخیر به دست می آید. در نهایت با استفاده از شبیه سازی، موثر بودن کنترل کننده طراحی شده تایید می گردد.