موفقیت در بسیاری از ورزش ها، به خصوص ورزش های توپی، به توانایی پرش در جهات مختلف بستگی دارد. در بسیاری از متون تخصصی، تمرینات پلایومتریک به عنوان بهترین روش برای توسعه توان انفجاری معرفی شده است. مشکل موجود در این زمینه، عدم وجود دستورالعمل های کمی دقیق برای تعیین شدت تمرینات پلایومتریک است. وجود این دستورالعمل ها نه تنها پیشرفت تمرینی را بهینه می کند، بلکه احتمال آسیب ورزشکار را نیز بسیار کاهش می دهد.هدف پژوهش حاضر تعیین ارتفاع مناسب مانع برای ده پرش متوالی جفت پا در تمرینات پلایومتریک می باشد. نمونه شامل 78 داوطلب دانشجو بود. این تعداد شامل 45 دختر (با میانگین قد 05/0 ± 65/1 سانتیمتر و وزن 4/6 ± 0/56 کیلوگرم) و 36 پسر (با میانگین قد 06/0 ± 77/1 سانتیمتر و وزن 3/7 ± 8/68 کیلوگرم) بود. آزمودنی ها دو آزمون پرش ارتفاع از روی مانع با نام های "پرش جفت بیشینه یک تکرار (1rmj)" و "پرش جفت بیشینه ده تکرار متوالی (10rmj)" را اجرا کردند. این آزمون ها در دو جلسه جداگانه به فاصله زمانی حداقل 48 ساعت به انجام رسیدند. با توجه به میزان افت ارتفاع پرش ده تکرار نسبت به پرش یک تکرار، تحلیل آماری نشان داد که سه گروه از افراد به نام گروه 15 سانتیمتر و کمتر، گروه 20 تا 25 سانتیمتر، و گروه 30 سانتیمتر و بیشتر وجود داشتند. ضرایب همبستگی بین ویژگی های آنتروپومتریک و دیگر اندازه گیری ها در این پژوهش نشان داد که بهترین همبستگی بین ارتفاع پرش یک تکرار و پرش ده تکرار وجود دارد. همچنین مشخص شد که در 59 درصد موارد می توان به درستی ارتفاع پرش ده تکرار را از روی ارتفاع پرش یک تکرار پیش بینی کرد. علاوه بر این، معادله ای برای پیش بینی ارتفاع مناسب 10rmj از روی 1rmj به دست آمد. طبق یافته های این پژوهش، میزان افت ارتفاع در پرش ده تکرار نسبت به پرش یک تکرار بین 10 تا 35 سانتیمتر در افراد مختلف متغیر است. بهترین پیش بینی کننده میزان افت در "ده پرش متوالی"، همان "پرش بیشینه یک تکرار" است. به طوری که هر چه ارتفاع پرش یک تکرار بیشتر باشد، مقدار افت ارتفاع در پرش ده تکرار نیز بیشتر خواهد بود. به هر حال، متغیرهای دیگری نیز ممکن است در این میان دخیل باشند. در این پژوهش نشان داده شد که هیچ ارتباطی بین اندازه های آنتروپومتریک و ارتفاع پرش وجود ندارد. احتمال دارد تکنیک پرش که تعیین کننده میزان انرژی مصرفی در هر پرش است، در این بین اهمیت داشته باشد. با توجه به الگوی برآمده از پژوهش حاضر، احتمالا می توان برای وهله های تمرینی با تعداد پرش های متفاوت از 10تکرار نیز اقدام به تعیین ارتفاع مانع نمود.