بیماری پارکینسون دومین بیماری شایع در بین بیماری های زوال نورونی در اکثرکشورهای جهان است که حدود 1% جمعیت بالای 65 سال را گرفتار می کند. دلیل اصلی به وجود آمدن این بیماری تخریب پیش رونده نورون های دوپامین ساز در ناحیه substantia nigra pars compacta (snpc) در مغز میانی می باشد زیرا این سلول ها دوپامین می سازند و دوپامین یک نوروترانسمیتر شیمیایی است که سیگنال ها را به ناحیه striatumو سپس به نواحی دیگر مغز منتقل می کند و وظیفه آن کنترل حرکات و تعادل بدن است. بنابراین علایم این بیماری شامل ارتعاش دست و پا در حالت استراحت، آرام شدن حرکت، سختی حرکت ( خشک شدن) دست و پا یا بدن و تعادل ضعیف میباشد. همه درمان های دارویی که درحال حاضر برای این بیماری استفاده می شوند بعد از مصرف طولانی مدت اثرات جانبی شدیدی ایجاد می کنند. از طرفی هیچ کدام درمان قطعی بیماری نیستند و فقط علایم بیماری را برای مدتی بهبود می بخشند. یک راه برای درمان این بیماری استفاده از فاکتورهای نوروتروفیک برای جلوگیری از زوال نورون هاست. فاکتورهای نوروتروفیک برای بقای نورونی و تمایز و همچنین برای حفظ عملکرد معمول نورونی دربزرگسالان ضروری هستند. فاکتور رشد نوروتروفیک مشتق شده از گلیا (gdnf) یکی از فاکتورهای مهم حفاظت نورونی برای نورون های دوپامین ساز در ناحیه nigralمی باشد که اثرات حفاظت نورونی دارد. بنابراین یک فاکتور بقای محتمل برای نورون های دوپامین ساز آسیب دیده محسوب می شود . در این پایان نامه لنتی ویروس های نوترکیب را طراحی کرده ایم که cdna مربوط به ژن gdnf را همراه با یک ژن گزارشگر را باخود حمل می کنند. سپس این لنتی ویروس ها را به سلول های آستروسیت انسانی رده 1321n1 منتقل کردیم و بیان ژن هدف را بدست آوردیم. سپس اثرات حفاظتی محیط حاصل از این آستروسیت ها که حاوی پروتئینgdnf است را بر روی نورون ها مشاهده نمودیم.