پژوهش حاضر به مطالعه ی تأثیر احساس محرومیت در سه بعد احساس محرومیت از خدمات شهرداری، احساس محرومیت اجتماعی و احساس محرومیت اقتصادی (مادی) در گرایش به وندالیسم در میان جوانان 15 تا 25 ساله ی ساکن شهر تهران می پردازد. مبادی نظری این پژوهش، نظریه ی احساس محرومیت اجتماعی «تد رابرت گر» و نظریه ی انصاف- کنترل «فیشر و بارون» است. به این منظور با روش پیمایش و ابزار پرسشنامه و بر مبنای روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای در 2 منطقه ی شهر تهران با 300 پاسخگو مصاحبه به عمل آمد. نتایج، حاکی از آن است که میانگین نمونه ی آماری در شاخص گرایش به وندالیسم معادل گرایشات وندالیستی در سطح " کم" است. نتیجه ی آزمون پیرسون، وجود رابطه ی معنادار بین احساس محرومیت نسبی و گرایش به وندالیسم را تأیید می کند. به طوری که هر چه جوانان، احساس محرومیت نسبی بیشتری داشته باشند، گرایش بیشتری نیز به رفتارهای وندالیستی دارند. نهایتاً متغیّرهای احساس محرومیت نسبی، منطقه ی محلّ سکونت، تعداد دوستان وندال، مطلوبیت شرایط آموزشی و سن وارد معادله ی رگرسیون شده اند. ضریب تعیین به دست آمده برابر با 0.52 است. بنابراین متغیّرهای پنجگانه ی فوق 52 درصد از تغییرات متغیّر وابسته را تبیین می کند. بر اساس دیاگرام تحلیل مسیر، متغیّرهای مذکور، به طور مستقیم و متغیّرهای ساعات اوقات فراغت غیرهدفمند، مطلوبیت شرایط آموزشی و مطلوبیت شرایط خانوادگی به طور غیرمستقیم بر گرایش به وندالیسم تأثیر دارند. ضمنّاً متغیرهای پایگاه اقتصادی، اجتماعی، وضعیت تأهل، وضعیت مهاجرت، وضعیت سرپرستی و وضعیت فعالیت رابطه ی معنادار با گرایش به وندالیسم را نشان نمی دهد.