سفر، کوچ کردن، رحلت، از جایی به جایی رفتن، از دیر باز تا امروز، از بارزترین مضامین مورد توجه انسان ها است. رفتن از جایی به جای دیگر، گذر از مرحله ای به مرحله ی دیگر و پیمودن مراحل مختلف، همه در مقوله سفر می گنجند. سفر هم جسمانی و هم روحانی است. همانگونه که سفر جسمانی و از مکانی به مکان دیگر رفتن اغلب ضرورت زندگی انسانی است، سفر روحانی نیز برای بشر اجتناب ناپذیر است. سفرهای روحانی چگونه برای نخستین انسان ها معنا یافته و برجسته شده است شاید مرگ و گریز از آن و امید داشتن به زندگی ای ابدی، پاسخی بدیهی و توجیه کننده باشد. در این بین افرادی برای یافتن راز و رمزهای جهان ماوراء، به سفرهایی خیالی رفته و با قدرت تخیّل خویش سعی در یافتن پاسخی برای سوالات خویش کرده اند؛ از جمله "ارداویراف" در ایران باستان با نگارش کتاب "ارداویرافنامه" سعی در به تصویر کشیدن جنبه های خشن بادافراه ها، می کند تا مردم را به سوی کیش زرتشتی بخواند. در قرن دوازده، دانته، آرمان ها و ایده آل های خود را در محیطی خیالی و روحانی ترسیم می کند و کتاب "کمدی الهی" را می نگارد. "سنایی غزنوی" در قرن ششم، در قالب سالکی مشتاقِ خاستگاه و منزلت سرآغاز خویش، با راهنمایی پیر خود، قدم در راه سلوک می گذارد و دیده ها و شنیده های خود را در کسوت "سیرالعباد الی المعاد" عرضه می کند. دراین پایان نامه به بررسی جنبه های ادبی (عناصر داستانی) این سه سفرنامه پرداخته شده است.