روابط جنسی و اخلاق مربوط به آن به عنوان بخشی از فرهنگ اجتماعی هر قوم و ملتی همواره در طول تاریخ حیات انسان مورد توجه و مطالعه قرار داشته است و کهن ترین تمدن های شناخته شده ی بشری درمورد آن دستورالعمل ها وقواعدی لحاظ داشته اند. ایرانیان نیز بعنوان یکی از قدیمی ترین فرهنگها وتمدنهای جهان از این قاعده مستثنی نبوده اند. به شهادت مورخان یونانی، پارسیان که بنیانگذاران تمدن ایرانی- آریایی شناخته می شوند ، مردمانی لذت جو و تقلیدپذیر از فرهنگها و آداب و رسوم ملل همجوار بودند. این خوی و خصلت همواره در مردمان این سرزمین بصورت پایدار وماندنی نسل به نسل به میراث رسیده است. اخلاق جنسی مردمان عصر قاجار نیز تا حد زیادی وابسته به آئین ها وسنن کهن ایرانی – اسلامی بوده که آن را آمیزه ای متضاد از آداب و سنن نیکو و ارزشمند و عقاید و رسوم خرافاتی و تقلیدی می سازد. آداب مربوط به زناشویی یا رفتارهای جنسی خارج از چهارچوب خانواده، هر دو به نسبتی یکسان در رابطه با این عقیده قابل توجه و بررسی است. نیمه نخست حکومت قاجارها یعنی تا اوایل حکومت ناصرالدین شاه دوران سنتی و قدیم اینگونه آداب و رسوم است و از نیمه دوم آن که با آشنایی گسترده تر ایرانیان با فرهنگ و تمدن اروپایی آغاز می گردد، بتدریج خلقیات جنسی از نوع فرنگی آن در جامعه رسوخ و تسری می یابد ، چنان که در سالهای پایانی عصرقاجاریه، بیشتر آداب و رسوم اجتماعی مربوط به روابط جنسی بخصوص در شهرهای بزرگی مانند تهران، متأثر از رسومات اروپاییان است. این پژوهش به شناختی تاریخی از تحول اخلاق جنسی ایرانیان دوران قاجار از ابتدا تا انتهای آن دوران پرداخته است.