این پژوهش باهدف تعیین اثر بخشی آموزش شادکامی بر افزایش امید و رضایت مندی از زندگی در سالمندان صورت گرفت. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل نابرابر بود. در این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از میان سالمندان مقیم خانه سالمندان شهرمشهد، 24 نفر از سالمندان که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند و به طور مساوی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در نهایت به دلیل افت آزمودنیها، نتایج 20 نفر از آنها (10 نفر گروه آزمایش، 10 نفر گروه کنترل) مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه امید اشنایدر (1991) با ضریب پایایی 84/0 و پرسشنامه رضایت مندی از زندگی دینر(1984) با ضریب پایایی 80% استفاده شد. پس ازاجرای پیش آزمون، آموزش شادکامی به صورت 10 جلسه گروهی، به مدت 5 هفته و 2 جلسه در هفته، برای گروه آزمایش انجام شد. برای گروه کنترل هیچ مداخله ی درمانی صورت نگرفت و در لیست انتظار ماندند. پس از پایان آموزش در مرحله پیگیری (45 روز پس از اعمال متغیر مستقل) آزمون امید و رضایت مندی از زندگی برای گروه آزمایش تکرار شد. برای تجزیه و تحلیل نتایج از روش تحلیل کوواریانس، همبستگی پیرسون و t همبسته استفاده شد. تحلیل نتایج آنالیز کوواریانس معناداری رابطه بین متغیر وابسته امید و متغیر مستقل و همینطور معناداری رابطه بین متغیر وابسته رضایت مندی از زندگی و متغیر مستقل را در سطح نشان داد. بررسی میانگین های تعدیل شده متغیر امید در گروه کنترل و آزمایش و میانگین تعدیل شده متغیر وابسته رضایت مندی از زندگی در گروه کنترل و آزمایش جهت رابطه را نشان داد. آزمون همبستگی پیرسون بین متغیر امید و رضایت مندی از زندگی، همبستگی مثبت معناداری را بین این دو متغیر نشان داد و مقایسه نمرات آزمودنی ها در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون با مرحله پیگیری از طریق آزمون t همبسته، نشان دهنده عدم تفاوت میانگین ها در متغیر امید و وجود تفاوت در متغیر رضایت مندی از زندگی بود. نتایج نشان داد که آموزش شادکامی منجر به افزایش امید و رضایت مندی از زندگی در سالمندان می گردد. بین متغیر امید و رضایت مندی از زندگی رابطه وجود دارد و اثر آموزش شادکامی بر متغیر امید در مرحله پیگیری ثبات داشته است، اما اثر آموزش شادکامی بر متغیر رضایت مندی از زندگی در مرحله پیگیری ثبات نداشته است.