بررسی نسبت بین پارامترهای مختلف و نیز رابطه آنها با عملکرد دانه در گیاهان زراعی و نقش این روابط در تعیین عملکرد، تشخیص محدودیتها جهت دستیابی به حداکثر عملکرد در گیاه جهت تولید ایده‏آل مورد نیاز می‏باشد و می‏تواند اطلاعات مفیدی به محققان بدهد. به منظور بررسی تاثیر چند صفت فیزیومورفولوژیک روی عملکرد ده ژنوتیپ گندم شامل سایونز، گاسکوژن، شهریار، مهدوی، الوند، توس، c82-6، c82-12، c83-7 و c83-8 (معرفی شده توسط مرکز تحقیقات خراسان) در مزرعه آزمایشی در قوچان در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار در سال 87-1386 ارزیابی شدند. نتایج نشان دادند که عملکرد ژنوتیپها اختلاف معنی‏داری با یکدیگر داشتند. سایونز دارای بیشترین عملکرد (8/5247 کیلوگرم در هکتار) و توس کمترین عملکرد (3257 کیلوگرم در هکتار) را داشت. از میان شاخص های رشدی شاخص سطح برگ و دوام سطح برگ همبستگی بالایی با ماده خشک تجمعی و عملکرد داشت. ماده خشک تجمعی نیز با عملکرد دانه همبستگی بالایی دارد و این نشان دهنده اهمیت مواد تجمع یافته قبل از گلدهی در پر شدن دانه است. سرعت رشد محصول نیز تاثیر معنی داری بر افزایش عملکرد داشت، اما بین سرعت جذب خالص و عملکرد دانه همبستگی وجود نداشت. در بین اجزای عملکرد نیز تعداد دانه در متر مربع و تعداد سنبله در متر مربع نقش اصلی را در افزایش عملکرد ایفا می کنند. انتقال مجدد نیز تاثیری در افزایش عملکرد نداشت.