دعا و مناجات یکی از مضامین عمده ی اشعار عطّار را تشکیل می دهند که قسمت اعظم آنها در مثنوی های شاعر و بخشی در دیوان سروده شده است. عطّار برای بیان مقاصد خود به طریق تمثیل حکایتی را عنوان کرده و سپس با توجه به موضوع آن ها به دعا و مناجات با خداوند پرداخته است. شاعر ضمن پرداختن به دعا و مناجات، عقاید خود و شخصیت های آثارش را درباره ی این موضوع بیان کرده و به آموزش دعا و مناجات پرداخته است. رساله ی حاضر در هفت فصل تنظیم شده که فصل اول شامل کلیاتی درباره ی پژوهش است، در فصل دوم نگاهی به زندگی عطّار شده است. در فصل سوم، مفهوم دعا و مناجات در قرآن، حدیث و اشعار عطّار بررسی شده است. در فصل چهارم، به بررسی حکایات و اشعار عطّار که محوریّت موضوعی دعا و مناجات دارند، پرداخته شده است. در فصل پنجم به بررسی سبک شناسی ابیات نیایشی و در فصل ششم از تأثیر دعا و نیایش بر آرامش و سلامت روان انسان سخن گفته شده است. در فصل هفتم نیز نتیجه گیری پژوهش انجام شده و در پایان منابع مورد استفاده معرفی گردیده است.