سندرم قطع مرفین با قطع ناگهانی مصرف اوپیویید یا استفاده از آنتاگونیست اوپیوییدی روی می دهد. آدنوزین یک میانجی در سیستم عصبی مرکزی است که از طریق تحریک گیرنده های a1 آدنوزینی و مسدود کردن گیرنده های a2a آدنوزینی علایم سندرم قطع را کاهش می دهد. آنتاگونیستهای کانال های کلسیمی دی هیدروپیریدینی نیز دارای اثری محافظتی در برابر عوارض سندرم قطع مرفین می باشند. ما در این مطالعه تاثیر سیستم پورینرژیک را با استفاده از آگونیست گیرنده های a1 آدنوزینی (ccpa) و آنتاگونیست گیرنده هایa2a (sch58261) به تنهایی و یا همراه با مسدود کننده کانال های کلسیمی (فلودیپین) در میزان بروز علایم سندرم قطع مرفین بررسی کردیم. مواد و روشها: موش های سوری نر دوزهای فزاینده ای از مرفین سولفات را به صورت زیر جلدی دریافت کردند. علایم سندرم قطع با تزریق نالوکسان (4 mg/kg) به صورت داخل صفاقی مشاهده شد. رفتار پرش و اسهال حیوانات به مدت سی دقیقه مورد بررسی قرار گرفتند. داروهای mg/kg) ccpa 5/0( و sch58261 (mg/kg 1 (ده دقیقه و فلودیپین با دوزهای ( mg/kg 10 و 5 ،5/2) سی دقیقه قبل از نالوکسان تزریق شدند. در درمان توام، حیوانات دوز mg/kg 5 فلودیپین را با ccpa یا sch58261، پیش از نالوکسان دریافت کردند. نتایج: در بررسی وضعیت حرکتی، داروهای sch58261 و ccpa بطور معنی داری تعداد پرش را کاهش دادند. همچنین ccpa میزان اسهال را نیز کاهش داد اما sch58261 در کاهش میزان اسهال موثر نبود. فلودیپین تعداد پرش و میزان اسهال را بطور معنی داری کاهش داد. تاثیر دوزهای mg/kg 5 و5/2 در کاهش علایم سندرم قطع معنی دار بود. مصرف همزمان فلودیپین با ccpa یا sch58261 نیز باعث کاهش معنی دار تعداد پرش و میزان اسهال گردید.

چکیده: زمینه و اهداف: ورزش اختیاری به عنوان یک فاکتور فیزیولوژیک باعث بهبود حافظه، یادگیری و افزایش پلاستیسیتی سیناپسی می گردد. ورزش باعث تغییر در سطح رونویسی تعدادی از ژن های شناخته شده در ارتباط با فعالیت نورونی، ساختمان سیناپسی و ساخت نوروترانسمیترهایی می شود که در پردازش حافظه مهم هستند. اثر مثبت ورزش بر روی حافظه با افزایش نوروژنز در ژیروس دندانه ای هیپوکمپ مرتبط می باشد. ژن reelin اولین بار به دنبال آنالیزهای ژنتیکی انجام شده بر روی موش های موتانت reeler کشف شد. reelin گلیکوپروتئینی است که نقش ضروری در تکوین صحیح مغز در طی دوران جنینی و نوروژنز، پلاستیسیتی سیناپسی و تشکیل حافظه در بالغین دارد. تاکنون مطالعه ای در مورد اثر ورزش اجباری منظم بر روی مقدار پروتئین reelin در نواحی مختلف مغز انجام نشده است. از این رو، در پایان نامه حاضر اثر ورزش اجباری متوسط منظم کوتاه و بلند مدت بر روی حافظه فضایی و مقدار پروتئین reelin موجود در هیپوکمپ، قشر مغز و مخچه موش های صحرایی نر بالغ بررسی گردید. مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. دو گروه تست که به ترتیب به مدت 15 روز و 60 روز ورزش داده شدند و دو گروه کنترل 15 روزه و 60 روزه که هیچ گونه تیماری دریافت نکردند. بعد از اتمام دوره ورزش، از حیوانات تمامی گروه ها تست ماز آبی موریس به عمل آمد. در خاتمه، نمونه برداری از هیپوکمپ، قشر مغز و مخچه انجام گردید و مقدار پروتئین reelin در این نواحی از طریق متد الایزا سنجش شد. یافته ها: نتایج نشان داد که این نوع ورزش اثری بر روی حافظه فضایی و میزان پروتئین reelin موجود در قشر مغز و مخچه موش های صحرایی نر بالغ نداشت. علاوه بر این، نتایج نشان داد که ورزش منظم اجباری کوتاه و بلند مدت دارای اثرات متفاوتی بر روی میزان پروتئین reelin موجود در هیپوکمپ بودند. به طوری که، ورزش کوتاه مدت (15 روز) تغییر معنی داری در مقدار پروتئین reelin موجود در هیپوکمپ ایجاد نکرد اما ورزش طولانی مدت (60 روز) باعث کاهش معنی دار این پروتئین در هیپوکمپ گشت (05/0p<). نتیجه گیری: ورزش اجباری کوتاه و بلند مدت بر روی حافظه فضایی و مقدار پروتئین reelin در قشر مغز اثری نداشت که حاکی از اهمیت پروتئین reelin موجود در قشر مغز در تثبیت حافظه می باشد. همچنین ورزش اجباری کوتاه مدت بر روی حافظه فضایی و میزان پروتئین reelin موجود در هیپوکمپ تاثیر گذار نبود اما ورزش اجباری طولانی مدت منجر به کاهش معنی دار پروتئین reelin موجود در هیپوکمپ و در مقابل کاهش ناچیز حافظه فضایی گشت. بنابراین می توان نتیجه گیری نمود که در هیپوکمپ حضور سایر فاکتورهای رشد عصبی و افزایش بیان آن ها (به ویژه فاکتور رشد عصبی مشتق شده از مغز) به دنبال ورزش مانع از کاهش معنی دار حافظه در پی کاهش مقدار پروتئین reelin می گردد. همچنین ورزش اجباری کوتاه و بلند مدت بر روی مقدار پروتئین reelin مخچه اثری نداشت که با توجه به نقش reelin در پلاستیسیتی می تواند حاکی از عدم تاثیر ورزش بر روی پلاستیسیتی مخچه باشد.

زمینه و اهداف: دیابت ملیتوس نوعی اختلال متابولیک پیچیده با علت شناسی گوناگون است که بوسیله هایپرگلایسمی ناشی از عدم ترشح کافی انسولین و یا اختلال در عملکرد انسولین ایجاد می شود. نوروپاتی محیطی اختلالی است که اعصاب حسی و حرکتی را تحت تاثیر قرار داده و ارتباط بین مغز و نخاع با دیگر اندام های بدن را دچار اختلال می کند. مکانیسم های احتمالی برای بروز نوروپاتی محیطی عبارتند از گلیکاسیون پروتئین های عصبی، میکروآنژیوپاتی، تشکیل اتوآنتی بادی های عصبی و ایسکمی ناشی از افزایش ضخامت غشای پایه مویرگهای عصبی، ناهنجاری های مسیر پولیول و نقایص متابولیسم مسیر اینوزیتول. بنابراین تخریب و تضعیف سیستم اعصاب مرکزی و محیطی می تواند یکی از مشکلات بروز دیابت باشد. فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز (bdnf) ،به عنوان یکی از اعضای خانواده نوروتروفین ها، برای تداوم عملکرد نورونی نیاز است و سبب حمایت از بقاء نورون ها در سیستم اعصاب محیطی و مرکزی می شود. نوروتروفین ها با عمل بصورت فاکتور های محافظتی روی سیستم عصبی از آسیب آنها طی دیابت جلوگیری می کنند. ورزش به عنوان یک راه حل ساده و مفید با کاهش گلوکز خون سبب کمک به درمان دیابت می شود و احتمال دارد که با تغییرات میزان پروتئین bdnf در اعصاب مرکزی و محیطی در انواعی از ورزش هوازی همراه گردد و بدین صورت با کاهش اثرات مخرب ناشی از دیابت بهبود حافظه فضایی را ایجاد کند. این پایان نامه سعی داشت ارتباط بین اثرات دوره-های کوتاه و بلندمدت ورزش اجباری در مبتلایان به دیابت نوع 1 و bdnf را در مسیر ایجاد حافظه فضایی و بخش-هایی از سیستم عصبی مرکزی و محیطی مشخص نماید. مواد و روش ها: تعداد 60 سر رت نر بالغ بطور تصادفی به 6 گروه (کنترل سالم، سالم با 2 هفته تیمار ورزش، سالم با 8 هفته تیمار ورزش، دیابتی ساکن، دیابتی با 2 هفته تیمار ورزش، دیابتی با 8 هفته تیمار ورزش) تقسیم شدند. پس از اتمام دوره ورزش از تمام حیوانات تست ماز آبی موریس به عمل آمد. سپس، حیوانات بیهوش شده، نمونه برداری انجام گردید و میزان پروتئین bdnf در هیپوکامپ، نخاع و عصب سیاتیک حیوانات مورد مطالعه با الایزا مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل کاهش حافظه فضایی طی ابتلا به دیابت و بهبود آن را از طریق ورزش روی تردمیل نشان داد. این بهبودی در ورزش بلند مدت با تیمار ورزش 8 هفته ای مشابه گروه کنترل سالم گزارش شد. علاوه بر این مشاهده شد که هیچکدام از دوره های کوتاه مدت و بلند مدت ورزش تاثیری بر میزان پروتئین bdnf در هیپوکامپ، نخاع و عصب سیاتیک نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل، ورزش منظم طولانی مدت بهترین تاثیر را در کاهش نقصان حافظه فضایی حاصل از دیابت داشت، بنابراین می توان اثر مثبت ورزش در تعدیل آسیبهای دیابت را منوط به تداوم و منظم بودن آن دانست. با توجه به اثر مثبت ورزش بر بهبود حافظه و عدم تغییر معنی دار میزان bdnf در هیپوکامپ ،در این تحقیق، احتمال داده می شود اثرات ورزش از طریق مکانیسم هایی غیر از تغییر پروتئین bdnf اعمال شود. در بررسی میزان bdnf در نخاع و عصب سیاتیک، عدم تغییر معنی دار bdnf در رتهای دیابتی نسبت به رتهای سالم و همچنین عدم تاثیر ورزش بر میزان پروتئین bdnf نشان داده شد. با توجه به نتایج تحقیقات گذشته مبنی بر تنظیم افزایشی bdnf طی آسیب اعصاب می توان چنین گفت که به احتمال قوی آسیب اعصاب اتفاق نیفتاده است و این بدین معناست که دو ماه القای دیابت برای القای آسیبهای عصبی حاصل از نوروپاتی کافی نبوده است.

چکیده: زمینه و اهداف: reelin یکی از گلیکوپروتئین های خارج سلولی موجود در هیپوکامپ است که در تمام طول عمر در این بخش از مغز بیان می شود. reelin در هیپوکامپ سبب پلاستیسیتی سیناپسی، ترویج ساختارهای پس سیناپسی مانند خارهای دندریتی، بلوغ نورون ها و توسعه مدارهای تحریکی گردیده و در جهت بهبود علائم بیماری های نورودژنراتیو از جمله نوروپاتی دیابتی عمل می کند. نوروپاتی دیابتی یکی از عوارض شایع بیماری دیابت است و منجر به آتروفی اعصاب در بخش های مختلف مغز از جمله هیپوکامپ شده و در تعدادی از بیماران موجب نقص در سرعت پردازش و حافظه می گردد به طوری که در این بیماران کاهش تعداد نورون ها در هیپوکامپ دیده شده است. با توجه به اینکه پدیده نوروژنز هیپوکامپی در اثر ورزش مشاهده شده است، به نظر می رسد ورزش به عنوان یک عامل نوروپروتکتیو موجب کاهش قند خون و افزایش reelin شده و عوارض مخرب ناشی از دیابت را خنثی نماید. مواد و روش ها: تعداد 40 سر رت بالغ به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه کنترل (ch) ، در این گروه هیچ گونه تیماری صورت نگرفت. گروه دیابتی ساکن ,(ds) که در آنها القاء دیابت صورت گرفت ولی با تیمار ورزش همراه نبود. گروه دیابتی با تیمار 15 روز ورزش(de15) ، که بعد از القاء دیابت به مدت دو هفته ورزش کردند و گروه دیابتی با تیمار 60 روز ورزش (de60)، که بعد از القاء دیابت به مدت 60 روز ورزش نمودند. بعد از اتمام دوره ورزش نمونه برداری از هیپوکامپ انجام گردید و مقادیر پروتئین reelin در این نواحی از طریق روش الایزا مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که ورزش منظم اجباری کوتاه مدت و بلند مدت دارای اثرات متفاوتی بر روی مقادیر پروتئین reelin موجود در هیپوکامپ بودند. به طوری که، ورزش کوتاه مدت (15روز) تغییر معنی داری در مقدار پروتئین reelin موجود در هیپوکامپ ایجاد نکرد (05/0p<)، اما ورزش طولانی-مدت (60 روز) باعث افزایش معنی دار این پروتئین در هیپوکامپ رت های دیابتی تیمارشده با ورزش در مقایسه با رت های گروه کنترل و گروه دیابتی ساکن گشت (05/0p<). نتیجه گیری: دیابت تغییرمعنی داری بر روی مقادیر پروتئین reelin در هیپوکامپ رت های مبتلا ایجاد نکرد. علاوه بر این ورزش طولانی مدت موجب افزایش معنی دار مقادیر پروتئینreelin در هیپوکامپ شد و ورزش کوتاه مدت تغییر معنی داری بر مقادیر این پروتئین در هیپوکامپ نداشت. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که مکانیسم دیابت در ایجاد نوروپاتی و عوارض مخرب ناشی از آن در مغز مستقل از تاثیر آن بر روی میزان و عملکرد پروتئین reelin است. همچنین می توان نتیجه گرفت که اگر چه دوره های کوتاه مدت ورزش تاثیری بر مقادیر پروتئینreelin در هیپوکامپ رت-های دیابتی ندارد، اما با طولانی تر کردن دوره تیمار افزایش مقادیر پروتئین reein در هیپوکامپ رت-های مبتلا مشاهده می شود.

بیماری دیابت یکی از شایعترین اختلالات متابولیکی در سیستم اندوکرین میباشد که به وسیلهی هیپرگلیسمی تشخیص داده میشود و در نتیجهی نقص در ترشح و یا عملکرد انسولین و یا هر دو ایجاد میگردد. از عوارض بیماری دیابت نوع 2 میتوان به عوارض عروقی اشاره نمود، که احتمالا عروق کلیوی را نیز درگیر مینماید و بر این اساس احتمال نارسائی کلیوی نیز افزایش مییابد. البته با افزایش قند خون عوارض بافتی نیز شایع است که ممکن است دلیل دیگری بر تخریب بافت کلیوی باشد. جهت بررسی تخریبهای بافتی عوامل التهابی شاخصهای مناسبی هستند، در این میان tnf-? از بارزترین سایتوکاین هاست. به نظر میرسد عوامل کاهنده قند خون بتوانند از عوارض تخریب بافتی بویژه در کلیه ها جلوگیری نمایند. ورزش بعنوان یک فرایند فیزیولوژیک و قابل انجام که دسترسی بسیاری بر آن وجود دارد، از عوامل مناسب کاهش قند خون محسوب میگردد. بیماران مبتلا به دیابت با انجام فعالیتهای منظم فیزیکی می توانند شاهد کاهش عوارض این بیماری باشند. بر این اساس و با توجه به اطلاعات کمی که در زمینه عوامل التهابی بویژه tnf-? موجود در بافت کلیه در بیماران دیابتی وجود دارد، در این تحقیق سعی گردید با سنجش tnf-? بافت کلیوی در رتهای مبتلا به دیابت نوع 2، اثرات هیپرگلیسمی بر این سیتوکین التهابی مورد ارزیابی قرار گیرد. از طرفی برای ارائه راهکاری مناسب جهت کاهش عوارض دیابت نوع 2 ، تاثیر دو نوع ورزش کوتاه مدت و بلند مدت اجباری بر روی مقادیر tnf-? در بافت کلیه رتها مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: رتها با وزن 50±250 به صورت تصادفی در6 گروه ده تایی قرار گرفتند. گروههای آزمایشی شامل: 1- گروههای ساکن (سالم و دیابتی)، 2- گروههای با ورزش بلند مدت (سالم و دیابتی)، 3- گروههای با ورزش کوتاه مدت (سالم و دیابتی) در نظر گرفته شدند. القای دیابت نوع 1 با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین انجام شد. میزان پروتئین tnf-? بعد از اتمام دوره ورزش در بافت هموژن کلیه ها توسط الایزا سنجش گردید. نتایج : مقادیر پروتئین tnf-? در بافت کلیه در رت های تمامی گروه ها تفاوت معنی داری نشان نداد. بحث: عدم تغییر عامل التهابی tnf-? در بافت کلیه در رت های دیابتی نوع 1 نشان داد در طی 8 هفته ابتلا به دیابت، tnf-? کلیوی در آسیب بافت کلیه در رت های دیابتی نقش ندارد. همچنین مطالعه ی حاضر نشان داد ورزش منظم تاثیر سوئی از جهت ایجاد عوامل التهابی در بافت کلیه ی رتهای سالم و دیابتی ندارد