نتایج بدست آمده نشان می دهد که تزریق pgf2a به صورت دوز منفرد نمی تواند بروز رفتارهای جنسی و تمایل آمیزش را تغییر دهد زیرا تعداد v.p مشاهده شده در ماده های جفت داده شده با نرهای گروههای مختلف اختلاف معنی داری را نشان نمی دهد. در مقایسه تعداد موشهای ماده حامله و تعداد جنینها نیز درمقایسه با دو گروه کنترل و sham اختلاف معنی داری مشاهده نشد. اما در مقایسه تغییرات وزنی اندامهای تولید مثلی وزن سمینال وزیکول کاهش معنی داری را نشان داده و نتایج سنجش هورمونهای استرادیول - تستوسترون و dhea نشان می دهدکه تعداد این هورمونها افزایش معنی داری داشته است . فقط در گروه 5 مقدار تستوسترون کاهش یافته است . در آنالیزهای میکروسکوپی برشهای بیضه و اپیدیدیم کاهش در تعداد اسپرماتوسیت ثانویه، اسپرماتید و دستجات اسپرمی مشاهده گردید. همچنین اختلاف میانگین قطرلوله های سمی نیفر در گروههای مختلف نیز اختلاف معنی داری رانشان داد و در گروههای 4 و 5 قطر این لوله ها کاهش یافته است . و میزان اسپرماتوزوآ در قسمتهای سرودم اپیدیدیم مقایسه و در مقدار اسپرم در قسمت سردرگروههای 4 و 5 کاهش مشاهده گردید. درمقایسه بین تعداد اسپرماتوزوآ در میلیمتر مکعب مایع استخراج شده از اپیدیدیم تعداد آنها در گروه 5 کاهش معنی داری را نشان داده است . همچنین در بررسی تغییرات بافتی حالت تحلیل بافت بینابینی و فرم مجزا و انفرادی پیداکردن لوله های سمی نیفر در گروه 5 مشاهده گردید. دردوزهای بالا بعضی از سلولها از حمله اسپرماتوسیت ثانویه و اسپرماتیدها به صورت نکروزه شده و apoptosis کاهش حاصل کرده اند. نتایج این تحقیق با یافته های محققینی چون abbatielo در سال 1975، singh در 1976 و lopez-m در 1986 و همچنین moskeritz در 1987 هم جهت می باشد . تمامی محققین مذکور کاهش اسپرماتوژنز را پس از تجویز pgf2a گزارش نموده اند. نتایج این تحقیق یافته های blumberg-ms (1991) و نتایج مقالات دیگری از pgs در جهت اهداف فعال کنندگی افرادی که ناتوانی جنسی داشته اند استفاده کرده اند تائید نمی کند.زیرا نتایج بررسی های ما نشان می دهد که pgf2a در بروز و یا تشدید رفتار جنسی تاثیری ندارند و احتمال میرود pgf2a در بروز و یاتشدید رفتارجنسی در گونه های متفاوت جانوری اثرات گوناگون داشته باشد. در قسمت تغییرات هورمونی نتایج gobbeti در 1991 با یافته های مایکسان است . محقق مذکور گزارش داده است که بعد از تجویز pgf2a استرادیول افزایش نشان داده است . مشاهدات ما در برشهای بافتی نیز نتایج (1977) dally و (1988) singhراتائید می نماید. درخصوص کاهش باروری سئوالی که مطرح می شود اگر اسپرماتوژنز و اسپرمیوژنزدراثر تزریق pgf2a کاهش می یابد چرامیزان حاملگی و تعداد نوزادان کاهش نیافته است . جواب احتمالی آن اینکه چون موجود در اپیدیدیم خود ذخیره اسپرمی داشته و از آن استفاده نموده این نتایج بدست آمده است . پیشنهاد می شود در صورتی که به طریقی این ذخیره اسپرمی قبلا تخلیه شود احتمال می رود pgf2a باعث کاهش باروری در موش گردد.