هدف: مطالعۀ حاضر به منظور بررسی ارتباط سفتی عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ با درد قدامی زانو انجام گردید تا بر اساس آن سفتی عضلانی به عنوان یک پارامتر بالینی مهم در فرآیند ارزیابی و درمان مورد استفاده شود. روش بررسی: در این مطالعۀ تجربی و مورد-شاهدی،20 فرد با سابقۀ دردقدامی زانو با نمونه گیری ساده و در دسترس و 20 فرد سالم با روش جور کردن با بیماران انتخاب و سفتی بخشهای پروگزیمال و دیستال عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ آنها به وسیلۀ دستگاه داینامومتر بیودکس مدل system 3 اندازه گیری شد. همچنین حداکثر گشتاور کانسنتریک حرکات فلکشن و اکستنشن ران و زانو به عنوان قدرت این عضلات در دو گروه مقایسه و با استفاده از آزمون های تی مستقل و تحلیل همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اثر درد قدامی زانو بر سفتی سر پروگزیمال عضلات رکتوس فموریس(0/320=p) و همسترینگ(0/125=p) معنا دار نشد ولی از سر دیستال معنادار شد(0/001>p). همچنین تأثیر درد قدامی زانو بر قدرت این عضلات معنادار بود(0/001>p). در افراد با سابقۀ درد قدامی زانو تأثیر قدرت بر سفتی عضلات رکتوس فموریس(0/356=p) و همسترینگ(0/643=p) معنادار نشد ولی در افراد سالم معنادار شد(0/001>p). نتیجه گیری: در افراد با سابقۀ درد قدامی زانو سفتی عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ افزایش یافته، قدرت عضلانی کاهش می یابد. افزایش قدرت در افراد سالم باعث سفتی عضلات می شود ولی در افراد بیمار این ارتباط از بین می رود. همچنین عضلات رکتوس فموریس و همسترینگ دارای کمپارتمان های عصبی-عضلانی متفاوت می باشند.

مقدمه: با توجه به شیوع بالای کمردرد ، در 20 سال اخیر، تمرکز عمده ای بر روی تمرینات core stability صوزت گرفته است. abdominal hollowing و abdominal bracing دو مورد از پرچالش ترین رویکرد های ثباتی هستند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر کوتاه مدت این دو تمرین، بر روی استراتژی های مقابله با بار در حالت ایستاده و غیر اختصاصی به train بود. مواد و روش ها: 20 مرد مبتلا به کمردرد غیراختصاصی ارجاعی ، با سطوح درد و ناتوانی و ترس از حرکت متوسط وارد مطالعه شدند. 10 فرد کمردردی جورشده با آنها، به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. طرح مطالعه از نوع cross over بود. قبل و بعد از آموزش تکنیک های ثباتی، اندازه گیری همزمان، فعالیت emg از عضلات تنه و پشت، انحنای کمر و شاخص های ثباتی بیودکس در دو حالت بدون لود و نیز همراه با اعمال لود محوری صورت گرفت نتایج: تمرین ah افزایش معنی دار در فعالیت tra/io و mf در حالت بدون بار و کاهش فعالیت tra/io را حین اعمال لود محوری ایجاد کرد. ولی درتمرین ab، کاهش معنی داری در فعالیت es در حالت با و بدون لود محوری دیده شد. افزایش لوردوز با تمرین ah هم در حالت با لود و هم بدون لود ایجاد شد در صورتی کهab تغییری در لوردوز ایجاد نکرد. شاخص های ثباتی بعد از هر دو تمرین ، به سمت بهبودی رفت. بحث: با توجه به این که هدف بررسی پاسخ ها و استراتژی های مقابله با بار بود، و ارزیابی صورت گرفته، در حالت استاتیک صورت گرفت، عضلات لوکال و گلوبال، در اثر مداخله های صورت گرفته،به الگوی فراخوانی عضلات افراد سالم نزدیک شد و می توان گفت که این مداخله ها، در کوتاه مدت توانست در فراخوانی عضلات، تغییر ایجاد کند. کلمات کلیدی:abdominal hollowing, abdominal bracing, axial loading, stability,co-activation

مقدمه :اختلالات تعادلی و راه رفتن از جمله عوارض حرکتی شایع بدنبال سکته مغزی می باشند. نتایج تحقیقات نشان می دهند که روشهای متداول فیزیوتراپی قادر نیستند بطور موثری این اختلالات را درمان نمایند ، بنابراین لزوم انجام بررسیهای گسترده تر در مورد شناخت علل این عوارض و ارائه راهکارهای درمانی موثر ضروری بنظر می رسد. روش کار : در این بررسی 30 نفر بیمار مبتلا به همی پارزی با دامنه سنی 60-40 سال شرکت نمودند. بیماران بطور تصادفی بدو گروه تقسیم شدند. گروه cimt بروش " حرکت درمانی بر اساس ایجاد محدودیت " و گروه کنترل بروش حرکت درمانی انبوه ، بمدت 3 هفته تحت درمان قرار گرفتند. در گروه cimt بیماران از نوعی اورتز متقارن کننده تحمل وزن، روی اندامهای تحتانی بهمراه حرکت درمانی انبوه استفاده نمودند. ارزیابیهای آزمایشگاهی شامل اندازه گیری سرعت سیکل راه رفتن، پارامترهای زمانی مکانی ودامنه و سرعت نوسانات مرکز فشار اندامهای سالم و مبتلا در صفحات ساژیتال و فرونتال ، ثبت الکترومایوگرافی از عضلات گاسترکنموس داخلی ، تیبیالیس قدامی ، رکتوس فموریس و بایسپس فموریس اندامهای تحتانی ضمن راه رفتن ونیز آزمونهای عملکردی berg و timed up & go بودند که قبل و پس از دوره درمان ثبت و مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج : سرعت سیکل راه رفتن در هر دو گروه افزایش داشت ولی بین دو گروه تغییرات معنی داری مشاهده نشد. در گروه cimt قرینگی طول قدمها افزایش معنی دار نشان داد. ضمنا ، غیر قرینگی زمانی فاز نوسانی و غیرقرینگی زمانی کلی کاهش معنی دار پیدا کردند. در گروه کنترل ، تنها غیر قرینگی زمانی فاز نوسانی کاهش معنی دار داشت. در این گروه غیر قرینگی زمانی کلی تغییری پیدا نکرد. در هر دو گروه تقارن فاز ایستا تغییری پیدا نکرد. بین دو گروه، تغییرات قرینگی طول قدمها و غیر قرینگی زمانی فاز نوسانی و غیر قرینگی زمانی کلی معنی دار نبودند. زمان آزمون timed up & go در هر دو گروه کاهش معنی داری نشان داد که این کاهش در گروه cimt بیشتر بود. نمره آزمون تعادلی berg در هر دو گروه افزایش معنی دار داشت ولی بین دو گروه تغییرات معنی داری مشاهده نشد. در گروه cimt دامنه نوسانات مرکز فشار پای سالم و مبتلا در صفحه فرونتال کاهش معنی داری نشان داد در حالیکه این دامنه در صفحه ساژیتال تغییر معنی داری پیدا نکرد. ضمنا سرعت نوسان مرکز فشار پای سالم در صفحه فرونتال نیز کاهش معنی داری نمود. در گروه کنترل تنها دامنه نوسان مرکز فشار پای سالم در صفحه ساژیتال کاهش معنی داری داشت. در سایر پارامترهای مرکز فشار در این گروه تغییری ایجاد نشد. بین دو گروه، کاهش دامنه نوسانات مرکز فشار پای سالم و مبتلا در صفحه فرونتال و کاهش سرعت نوسان مرکز فشار پای سالم در صفحه فرونتال در گروه cimt نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. درگروه cimt دامنه فعالیت عضله گاسترکنموس داخلی پای مبتلا در فازهای اولین تحمل وزن دو اندام وتحمل وزن یک اندام افزایش معنی داری داشت که نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. در همین گروه زمان فعالیت عضله رکتوس فموریس پای مبتلا در فاز نوسانی کاهش معنی دار نشان داد. دامنه و زمان فعالیت سایر عضلات در مراحل مختلف سیکل راه رفتن تغییر معنی داری نداشت. در گروه کنترل زمان فعالیت عضله رکتوس فموریس پای سالم در فاز نوسانی کاهش معنی دار نشان داد. دامنه و زمان فعالیت سایر عضلات در مراحل مختلف سیکل راه رفتن تغییر معنی داری پیدا نکرد. بحث و نتیجه گیری : فیزیوتراپی بروش " حرکت درمانی بر اساس ایجاد محدودیت " با غلبه بر پدیده یادگیری در عدم استفاده و با اصلاح عارضه نقص در ارسال پیامهای حسی به سمت مراکز کنترل کننده حرکت از طریق ایجاد تقارن تحمل وزن اندامهای تحتانی با استفاده از اورتز پیشنهادی این طرح قادرست بنحو موثرتری نسبت به گروه کنترل تعادل دینامیک و تا حدودی تقارن پارامترهای زمانی مکانی راه رفتن را افزایش دهد و نیز میزان فعالیت و زمانبندی فعالیت برخی عضلات اندام تحتانی ضمن راه رفتن را بهبود بخشد.

اهداف: کاهش منابع توجهی در مبتلایان به کاهش یا اختلال اطلاعات حسی دیده شده است. هدف از این مطالعه مقایسه نیازهای توجهی کنترل پاسچرال در افرادی که تحت جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو قرار گرفته اند و افراد سالم در شرایط اعمال تکلیف منفرد و دوگانه همراه با دستکاری اطلاعات بینایی بود.همچنین ارتباط سطح ناتوانی و تعادل در افرادی که تحت جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو قرار گرفته اند و افراد سالم در شرایط آزمون مورد بررسی قرار گرفت. روش ها: 16 نفر که تحت جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو قرار گرفته اند و 16 همتای سالم با نمونه گیری ساده انتخاب و وارد مطالعه شدند. مرحله اصلی این مطالعه از نوع سه عاملی مختلط و با الگوی تکلیف دو گانه بوده و از سیستم تعادلی بایودکس استفاده شد. شاخص های ثبات کلی، ثبات قدامی-خلفی و ثبات داخلی-خارجی در حالیکه داوطلبین 2 دشواری از تکلیف پاسچرال (شامل سطح ثباتی 6 و 8 از سیستم تعادلی بایودکس) و 2 تحمیل تکلیف شناختی (با و بدون آزمون استروپ شنیداری ) را تجربه می کردند، اندازه گیری شد. یافته ها: آزمون تحلیل واریانس مختلط 2*2*2 (2 گروه *2دشواری تکلیف پاسچرال *2 دشواری تکلیف شناختی )اثر متقابل سطح سلامتی، دشواری تکلیف پاسچرال و دشواری تکلیف شناختی را بر شاخصهای ثباتی کلی و قدامی-خلفی معنی دار نشان داد (05/0p<) .آزمونهای تعقیبی تحلیل واریانس مختلط 2*2 (2 گروه *2 دشواری تکلیف شناختی ) و آزمون t زوجی نشان داد که اثر متقابل سطح سلامتی با دشواری تکلیف شناختی تنها در سطح دشواری تکلیف پاسچرال چشم باز- سطح ثباتی 6 برای شاخص ثباتی کلی معنی دار شده بود (02/0= p) در مقایسه دو وضعیت با و بدون اجرای تکلیف شناختی، شاخص ثباتی کلی تنها در گروه بیمار و سطح دشواری تکلیف پاسچرال چشم باز- سطح ثباتی 6 معنی دار شده است (01/0= p). در نهایت با استفاده از آزمون آماری تحلیل همبستگی، به بررسی میزان ارتباط بین شاخصهای ثباتی کلی، قدامی- خلفی و طرفی (در شرایط مختلف دشواری تکلیف شناختی در دو وضعیت با و بدون انجام تکلیف شناختی) با نمرات خرده مقیاسهای پرسشنامه koos در افراد پس از جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو پرداخته شد. همچنین همبستگی متوسط معکوس معنی داری بین شاخص های ثبات کلی و قدامی-خلفی با نمره برخی خرده مقیاسهای پرسشنامه koos در افراد پس از جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو بدنبال انجام تکلیف شناختی تنها در دشوارترین سطح تکلیف پاسچرال (چشم بسته – سطح 6)وجود داشت. بحث: به نظر می رسد که جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو با افزایش نیازهای توجهی کنترل نیمه پویای پاسچرال همراه است. بنابراین تحمیل تکلیف شناختی ممکن است بتواند به عنوان یک استراتژی موثر در برنامه ورزشی افرادی که تحت جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی زانو قرار گرفته اند منظور گردد.

هدف ما از این مطالعه بررسی تاثیر بار شناختی و سرعت راه رفتن بر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم آهنگی درون اندامی در جوانان و سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن بود. 30 جوان و 32 سالمند (20 سالمند با سابقه زمین خوردن و 12 سالمند بدون سابقه زمین خوردن) در این مطالعه شرکت کردند. از ایشان خواسته شد که 9 تکلیف راه رفتن بر روی تردمیل شامل راه رفتن با سرعت های کند، دلخواه و کند را به صورت منفرد یا همراه با یکی از تکالیف شناختی شمارش معکوس یا تفریق های سه تایی از یک عدد تصادفی سه رقمی انجام دهند. مقادیر فاز انحراف و میانگین مطلق فاز نسبی که به ترتیب بیانگر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم آهنگی درون اندامی بودند برای هر یک از این شرایط محاسبه گردید. برای بررسی تاثیر عوامل مذکور بر پارامترهای راه رفتن از آزمون تحلیل واریانس سه طرفه استفاده شد. نتایج نشان دادند که اثر اصلی گروه و سرعت راه رفتن بر فاز انحراف هم آهنگی بین سگمان های لگن-ران، ران-ساق و ساق-پا معنی دار بود(0/01 p<)در حالیکه اثر بار شناختی تنها بر فاز انحراف هم آهنگی بین سگمان های ساق-پا معنی دار بود. همچنین اثر اصلی گروه بر میانگین مطلق فاز نسبی بر روابط بین سگمانهای لگن-ران، ران-ساق و ساق-پا معنی دار بود (0/01 p<) حال آنکه سرعت راه رفتن بر میانگین مطلق فاز نسبی در روابط بین سگمانهای لگن-ران و ران-ساق تاثیر معنی داری داشت (0/01 p<). نتایج ما نشان دادند که سالمندی می تواند باعث افزایش تغییرپذیری هم آهنگی درون اندامی شود درصورتیکه زمین خوردن، افزودن بار شناختی و افزایش سرعت راه رفتن این تغییرپذیری را کم میکنند. بعلاوه زمین خوردن و شرایط دشوار راه رفتن، دینامیک هم آهنگی را به سمت هم فازتر شدن سوق میدهند که گمان می شود ساز و کاری برای کاهش تلاش کنترلی توسط سیستم کنترل گر باشد.

پیشینه و هدف: کاهش ظرفیت عملکردی و تحمل عضلات تنه ، در افرادی که سابقه کمردرد داشته اند، همواره به عنوان یکی از عوامل مهمی که منجر به تکرار دوره های کمردرد مجدد و مزمن شدن آن می شود مطرح است. یکی ازروش های بالینی قابل اجرا در مراکز درمانی، برای تست تحمل عضلات تنه، تست های تحملی ایزومتریک هستند. هدف این تحقیق بررسی ارتباط تست های بالینی تحملی عضلات تنه با میزان خستگی و سطح مقطع/ضخامت این عضلات، در افراد سالم و مبتلا به کمردردمزمن غیر اختصاصی بوده است. روش انجام کار: 20زن مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی و 20 زن سالم در این مطالعه شرکت داشتند. از افراد خواسته می شد که پنج تست های بالینی تحملی prone isometric chest raise ، prone double straight-leg raise ، sorensen ، supine isometric chest raise ، supine double straight-leg raise را انجام دهند. ترتیب انجام تست ها به صورت تصادفی بود. ضخامت/سطح مقطع عضلات مولتی فیدوس، اینترنال و اکسترنال ابلیک، ترنسورس ابدومینوس و رکتوس ابدومینوس، توسط سونوگرافی و شیب منحنی فرکانس میانه این عضلات توسط الکترومیوگرافی به دنبال انجام تست ها اندازه گیری شد. یافته ها :. یافته های سونوگرافی نشان داد که بین ضخامت نرمال شده عضله رکتوس ابدومینوس، حین شروع تستsdslr و زمان نگه داشتن این تست، همبستگی ضعیفی وجود دارد. به دنبال انجام تست بالینی تحملی scr در گروه سالم، بین مقادیر الکترومیوگرافی خستگی عضلات ترنسورس ابدومینوس/ اینترنال ابلیک با زمان نگه داشتن این تست ارتباط معناداری دیده شد. همچنین به دنبال انجام تستito و sorensen ، ارتباط معناداری بین مقادیر الکترومیوگرافی خستگی عضلات مولتی فیدوس با زمان نگه داشتن این تست ها مشاهده گردید. از میان دو تستی که تحمل عضلات شکمی را بررسی می کنند، حساسیت تغییر ضخامت وخستگی عضلات شکمی به کمردرد، به دنبال انجام تست sdslr ، بیشتر بود. همچنین نتایج حساسیت تست های بالینی تحملی به کمردرد و حساسیت خستگی عضلات خلف تنه به دنبال انجام تست های بالینی تحملی، نشان داد از بین سه تستی که تحمل عضلات خلف کمر را بررسی می کنند، تست ito حساسیت بالاتری برای تشخیص کمردرد دارد. نتیجه: با توجه به نتایج تحقیق، برای ارزیابی تحمل هر یک از عضلات ذکر شده می توان از تست مربوطه استفاده کرد.

هدف از انجام این تحقیق بررسی مقایسه ای جنبه های گوناگون مشکلات بالینی و عملکردی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن با افراد سالم و همچنین بررسی آثار تمرینات فعال ثبات دهنده ناحیه کمری لگنی براین اختلالات بود. مشکلات مورد بررسی در این تحقیق عبارت بودند از علائم بالینی ، قدرت و استقامت عضلانی ، استراتژیهای حسی و حرکتی تعادلی ، ثبات داینامیک ، محدوده ثباتی ، زمان عکس العمل ، ناتوانی های عملکردی و مشکلات روحی روانی .

هدف مطالعه حاضر ارزیابی ارتباط بین تحرک با حس وضعیت مفاصل شانه زانو و مچ پا در زنان و مردان سالم است.

هدف کلی : تعیین میزان تاثیر بازی آموزشی بر مهارتهای حرکتی ظریف در کودکان 4-6 ساله .

هدف : تعیین تاثیر تمرینات فعال ثبات دهنده ستون فقرات بر عملکرد عضلات کمر در صفحه ساجیتال درافراد سالم.