چکیده رد پیوند جزایر لانگرهانس توسط سامانه ایمنی میزبان به عنوان مشکل مهم پیوند جزایر لانگرهانس برای بیماران دیابتی خصوصا نوع اول مطرح است. یک روش پیشنهادی برای حل این مشکل، پوشش‏دهی سطح جزایرلانگرهانس با اتصال کووالانسی پلی اتیلن گلایکول فعال شده است. هدف از این مطالعه، به‏دست آوردن بهترین ترکیب پلیمری با نسبت های مختلف از دو نوع متوکسی پلی اتیلن گلایکول (mpeg) فعال شده با سوکسینیمیدیل والرات و سوکسینیمیدیل کربنات، به صورت مجزا، با وزن‏های ملکولی kda 10-5 و kda 20-10 است. میزان ترشح اینترلوکین 2 (il-2) توسط سامانه ی ایمنی میزان، زنده بودن جزایر لانگرهانس پیش و پس از مجاورت با لیمفوسیت ها و درصد mpeg واکنش یافته، به عنوان معیاری برای ارزیابی کمی پوشش ‏دهی سطح سلول‏ها با پلیمر در نظر گرفته شد. افزون بر این، اثر نیمه عمر آبکافت دو پلیمر mpeg-sva و mpeg-sc بر پاسخ سامانه ی ایمنی در سه مرحله ی زمانی مجاورت با لیمفوسیت ها و زنده بودن جزایر زنده بودن جزایر لانگرهانس پیش و پس از مجاورت در هر سه مرحله بررسی شد. سپس، اثر داروی پنتوکسی فیلین برای کاهش پاسخ سامانه ی ایمنی ارزیابی شد. نتایج به دست آمده در این مطالعه نشان داد که استفاده از ترکیب دو mpeg فعال شده با دو وزن مولکولی متفاوت بهتر از یک mpeg فعال شده خالص است و پگیلاسیون جزایر با ترکیب 75 و 25 درصد مولی mpeg فعال شده، به ترتیب با وزن مولکولی 10 و 5 کیلودالتون برای محافظت جزایر لانگرهانس در برابر سامانه ی ایمنی بهترین گزینه است. همچنین، پوشش دهی جزایر توسط mpeg-sva به دلیل نیمه عمر آبکافت بالاتر نسبت به mpeg-sc پایدارتر است. افزون بر این اضافه کردن داروی پنتوکسی فیلین به محیط کشت جزایر لانگرهانس، محافظت جزایر پگیله شده را در برابر سامانه ی ایمنی افزایش داده و میزان ?g/ml 75 از این دارو، گزینه ی مناسبی برای این منظور است.