مسلمان‎‎نشین‎های قفقاز جنوبی در سده‏های 19 و 20م. عرصه ظهور آثار تاریخ‎نگاری محلی متعددی شد. این آثار در محدوده جغرافیایی و زمانی مذکور به دو بخش سنت قدیم و جدید قابل تقسیم است. سنت قدیم تاریخ‎نگاری محلی مسلمان‎نشین‎های قفقاز جنوبی در سرتاسر قرن 19م. و اوایل قرن 20م. با الهام‎پذیری از سنت‏های تاریخ‎نگاری ایرانی-اسلامی رایج بود. این روند تا فروپاشی دولت روسیه تزاری تداوم داشت و پس از آن در دوران جمهوری نخست آذربایجان(1920-1918م.)، تحت تأثیر افکار ناسیونالیستی این دوره گذار، به تاریخ‏نگاری ملی انجامید. سنت جدید تاریخ‎نگاری محلی منطقه مورد مطالعه، در بعد از این دوره گذار و در دوران اتحاد جماهیر شوروی (1991-1920م.) و سپس در دوران استقلال مجدد جمهوری آذربایجان (1991م.) ظهور کرد. در این سنت، عناصر نوین دانش تاریخ‎نگاری محلی، تحت تأثیر تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه و با بهره‎مندی از تجارب تاریخ‏نگاری ملی دوره گذار، شکل گرفت. این پژوهش بر آن است تا با بهره‏مندی از روش تاریخی و شیوه تبیین توصیفی و تحلیلی، ضمن معرفی سنت‏های قدیم و جدید تاریخ‎نگاری محلی و همچنین آثار تاریخ‎نگاری ملی دوره گذار مسلمان‎نشین‎های قفقاز جنوبی در سده‎های 19 و 20م.، به بررسی دلایل ظهور و تحلیل تحولات محتوایی این آثار از منظر تحولات زبان، ساختار و شیوه تبویب، دلیل نگارش، قالب، میزان عینیت و ذهنیت، برخورداری از منابع و مآخذ و همچنین تأثیرپذیری و تأثیرگذاری در تاریخ‎نگاری بپردازد.

طول شاخه از شاخص های اصلی در تولید رز است؛ چرا که رزهای شاخه بریده بر این اساس درجه بندی و بازاررسانی می شوند.قابلیت تخمین طول شاخه در زمان برداشت می تواند از لحاظ قیمت گذاری و گردش مالی برای پرورش دهندگان حائز اهمیت باشد. داده های تبدیل شده (داده های مربوط به زمان نسبی و طول شاخه) از یک الگوی سیگموییدی تبعیت می کنند (1.19 تا y= 0.83)، که بیانگر سودمندی تابع ریچاردز در مدل سازی طول شاخه رز می باشد.