ادبیات پایداری که در زبان عربی، ادبیات مقاومت نامیده می شود، یکی از گونه های ادب فارسی است که به مفاهیمی چون مبارزه با مظاهر ظلم و ستم و مقاومت در برابر آن می پردازد. ادبیات پایداری پیشینه و سابقه ای به قدمت پیشینه ی ظلم و ستم دارد؛ یعنی هر جا ظلم و ستمی بوده بی شک پایداری و مقاومت نیز در برابر آن شکل گرفته است. ادبیات پایداری سطوح مختلفی دارد که در لایه ی نخست به صورت اعتراض شاعر نسبت به واقعیت موجود؛ یعنی طبیعت و دنیایی که آن را احاطه کرده، در لایه ی دیگر به صورت اعتراض نسبت به انحراف، بی عدالتی و آلودگی اجتماعی، سیاسی، اخلاقی و دینی و سرانجام در لایه ی سوم به صورت اعتراض نسبت به استبداد داخلی و تجاوز خارجی ظهور می یابد. مبارزه با ظلم و ستم شاهان ستمگر و نارضایتی و انتقاد از اوضاع روزگار به بیان های مختلف در اشعار شاعران فارسی زبان انعکاس یافته و می توان ردپای آن را در دوره های تاریخی ادب فارسی: نهضت شعوبیه، اثر شاخصی چون شاهنامه در قرن چهارم و اشعار شاعران قرون پنجم تا دهم مشاهده کرد البته اوج آن در ادبیات مشروطه است و در دوره های بعدی، ادبیات دوره ی پهلوی، انقلاب اسلامی و دفاع مقدس همچنان ادامه می یابد. مهرداد اوستا نیز از شاعران انقلابی و مبارز است که در مدت عمر خود، مهم ترین دوره های پایداری این مرز و بوم: انقلاب اسلامی و دفاع مقدس را تجربه کرده است و اشعارش آیینه ی تمام نمای اوضاع نابسامان جامعه و اندیشه ها ی آزادی خواهانه و ظلم ستیزانه ی اوست بنابراین نقش مولفه های ادبیات پایداری در اشعارش بسیار پررنگ و برجسته است. در همین راستا پایان نامه ی حاضر بر آن است تا به کشف و شناسایی این مولفه ها و تحلیل محتوایی آن ها بپردازد.