فلات پهناور ایران از دیرباز تاکنون محل گذر اقوامی گوناگون در طی دوره های مختلف تاریخی بوده است. چه بسا ممکن است در این بین برخی از دسته های قومی، برای همیشه دشت های سرسبز و دره های حاصلخیز را جهت سکونت در اختیار بگیرند. براساس مدارک زبان شناسی و دستاوردهای باستان شناسی، حضور قومی به نام کاسیها در فلات ایران در طی مهاجرت اقوام ( قفقازی ، آسیایی ) به اواخر هزاره چهارم یا اوایل هزاره سوم پیش از میلاد باز می گردد. قدیمی ترین سند در اشاره به کاسیها، مربوط به پادشاه ایلامی « کوتیک اینشوشیناک » در نیمه دوم هزاره سوم پیش از میلاد ( 2400 ق . م ) است. به نظر می رسد که قوم مذکور در ابتدا نیروی چندانی برای مقابله با قدرت های بزرگ آن زمان مانند ( ایلام ، میانرودان ، هیتیت ، مصر و ... ) را نداشته است، اما با گذر زمان و کسب مهارت در زمینه های گوناگون به ویژه در طی روند روابط منطقه ای با سرزمین میانرودان، به چنان قدرت و شکوهی دست پیدا نمود، که توانست با حملات متعدد خود به سلسله حمورابی و جانشینانش ( دوره بابل قدیم ) پایان دهد. پادشاهان کاسی پس از فتح بابل با درایت کافی در امر جذب فرهنگ ساکنان منطقه و احترام به باورهای دینی و اعتقادی آنان، و همچنین توسعه روابط دیپلماتیک با تمدن های بزرگ، توانستند به مدت 576 سال و 9 ماه به عنوان طولانی ترین دوران تاریخی بر بابل و بخشهای مختلفی از سرزمین میانرودان حکمرانی نمایند. سرانجام در سال 1159 ق . م ، پادشاه « سلسله اوان » ایلام ( شوتروک ناهونته ) به اقتدار طولانی کاسیها در میانرودان، پایان داد. کلید واژگان : فلات پهناور ایران ، مهاجرت ، کاسی ، میانرودان ، بابل