در این پژ‍وهش از منظر کارگردانی، عناصر ساختاری متشکله فیلم در راستای شکل گیری یک کل ارگانیک در نظر گرفته شده است. در سینمای کلاسیک داستانی، تنها از تعامل منطقی و متناسب بین عناصر میزانسن و تدوین است که روایت فیلمیک موثری حاصل می شود. هر دو عنصر همزمان و در نسبتی با هم در نمایاندن کنش فیلمنامه فعالند اما گاه کنش در قالب ظرفیتهای روایتی میزانسن و گاه ظرفیتهای روایتی تدوین موثرتر جلوه می کند. این عناصر نه در مقابل هم، که در کنار هم و بلکه در تطابق با هم هستند. در صورتی که رابطه بین این دو عنصر منطقی باشد، ظرفیتهای بیانی یکدیگر را تقویت نموده و در غیر این صورت به تضعیف یکدیگر منجر می شوند. دریافت کارگردان از کنش فیلمنامه، ویژگی های سبکی او و ژانر فیلم، در طراحی کارگردان نسبت به اجرا کردن نوع خاصی از رابطه بین میزانسن و تدوین در فیلم، اثرگذار است. این پژوهش بر مبنای روش تحقیق اسنادی و کتابخانه ای به این نتیجه رسیده است: بر اساس نظریه های حاکم بر سینمای داستانی کلاسیک، نمی توان عناصر میزانسن و تدوین را به صورت ماهوی یکی دانست زیرا میزانسن اساسا به تمامی آن چیزی که درون قاب دیده می شود اشاره دارد و تدوین با رابطه بین نماها شناخته می شود. اما اگر از نظریه های سینمای کلاسیک فاصله بگیریم و سینما را به صورت یک کل ارگانیک بررسی نماییم، می توان به این نتیجه رسید که میزانسن و تدوین به شکلی با هم تطابق دارند. وجود میزانسن به معنای محقق شدن تدوین است و بالعکس.